Hij werd vorig jaar aangekondigd als ‘The Wire with wheelies‘. Gangsters op knetterende tweetakt Yamaha’s, die zó hard door de straten van Baltimore denderen dat je zou denken dat je naar een Japanse zelfmoordbrigade zit te kijken. Heel veel meer dan dat heb ik niet nodig om een hogere staat van opwinding te bereiken (Als jij hier nu hele nare beelden bij hebt, dan zegt dat meer over jou dan over mij.). Groot was dan ook de vreugde toen 12 O’clock Boys vorige week van het internet geslurpt kon worden, maar het werd niet de triomftocht waar ik zo lang op gewacht had. Het gaat te ver om het meteen een natte scheet te noemen, maar het is wel heel veel geblaf en weinig bijt.
Pug is 13 en er is eigenlijk maar één ding wat hij wil in z’n leven en dat is op op z’n achterwiel door West Baltimore blaffen met The 12 O’Clock Boys. En colonne zijn crossmotor over het asfalt timmeren en status vergaren door het voorwiel zover de lucht in te hijsen, dat het net lijkt alsof deze 12 uur aangeeft. Die droom ligt niet direct voor het oprapen, want deze kleine hoodlum groeit niet bepaald op onder de meest ideale omstandigheden. Een moeder die op haar twaalfde al 23 kinderen had, weinig financiële middelen, geen toezicht en de verleidingen van het straatleven op iedere straathoek.
Al met al natuurlijk meer dan genoeg ingrediënten om een hele vette docu in elkaar te metselen, maar maker Lofty Nathan gaat eigenlijk nooit echt de diepte in. Hij blijft vooral sudderen aan de oppervlakte met het in beeld brengen van alle clichés die het opgroeien in de ghetto met zich meebrengt. Hierdoor wordt 12 O’Clock Boys eigenlijk nooit wat het had kunnen zijn. Jammer, want het is wel heel dik in beeld gebracht. Daar krijgt hij een zeven voor. Een zeven, omdat ik in een goede bui ben. Dus.
– 12 O’Clock Boys
– 2013
– 76 minuten
– Wie heeft er modder nodig als je de straten van Baltimore hebt?
Gumstarr’s Serie Top 100-ish Next Post:
The Crash Reel
