Tot voor kort pavlovde ik bij het horen van ‘bodyguard’ altijd meteen naar and aaaaaaaaaaaa-iiiiii-aaaaaiiiiii. Je weet wel, die film waarin een flirtende Whitney Houston bijna een samurai zwaard door het borstbeen van Kevin Costner duwde. De nineties classic had het woord bodyguard – wat mij betreft – volledig toegeëigend, tot nu! Vanaf deze week is het namelijk ook synoniem aan de allerspannendste openingsscène van een serie ooit. Ooit ja. Ik heb de afgelopen jaren de nodige series gezien, maar geen van allen denderde zo uit de startblokken als deze nieuwste van de BBC. Jed Mercurio, de man achter Bodyguard, heeft waarschijnlijk zo’n “een goed begin is het halve werk”-tegel op z’n wc hangen, want hij laat er geen gras over groeien. Na tien minuten flikkerde ik al bijna van de de bank, omdat mijn kont van spanning het uiterste randje had opgezocht. Niet te doen. Maar ook na het eerste half uur blijft Bodyguard boeien en daarom lijkt het mij een goed idee dat zoveel mogelijk mensen deze kijken.
Herintreder
Na een uitstapje naar de vuurlinies van Afghanistan keert militair David Budd veilig terug op Brits grondgebied. In zijn rugtas geen snow globe of koelkastmagneetjes van de imposante Abdul Rahman moskee, maar een lekkere complexe cocktail van opgelopen trauma’s. Voor David dus even geen oorlog meer. Gelukkig kan hij al snel aan de slag bij de Londense politie. Het is namelijk altijd een goed idee om iemand met PTSS met een pistool de straat op te sturen. Wanneer hij als bodyguard verantwoordelijk wordt gemaakt voor de veiligheid van de minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague, raakt David in gewetensnood. Montague’s politieke agenda staat voor alles wat hij veracht en daardoor belandt hij in een spagaat tussen zijn plicht en zijn overtuigingen. Wat weegt uiteindelijk zwaarder, zijn principes of zijn loonstrookje?
Lekker tussendoortje met gebreken
Bodyguard is een meer dan prima tussendoortje. Ontegenzeggelijk. Het is spannend, heeft een lekker tempo en grossiert in plottwists. Iedereen die zegt van series te houden, gaat hier vijf zeer bevredigende uren aan beleven. Toch zitten er ook wat haken en ogen aan dit nagelbijtende zesluik, het is een kettingbotsing van clichés. De getraumatiseerde oud-militair die moeite heeft zich te concentreren op zijn nieuwe baan in de ‘gewone’ wereld, de moslim die tegenwoordig overal mag komen opdraven als de as van het kwaad, malicieuze overheidsdiensten met een dubbele agenda en voor de hand liggende romances, het zit er allemaal in. Het is op zich niet storend, maar bij vlagen wel weinig creatief. Ook het einde laat het nodige te wensen over. Mercurio heeft ervoor gekozen om de laatste aflevering te gebruiken om alle kaarten in één keer op tafel te leggen, terwijl ik persoonlijk meer ben van verhaallijnen die na een zorgvuldige reeks zetten langzaam schaakmat komen te staan. Ik vind het nooit zo sterk als een maker de laatste aflevering gebruikt om alles losse eindjes in een rotvaart aan elkaar te knopen. Bodyguard doet dat en dat is jammer. Vind ik. Wat dat betreft had het – in tegenstelling tot veel andere series – misschien wat meer afleveringen verdiend om alles minder gehaast op z’n plek te laten vallen. Neemt niet weg dat dit er één is die gekeken moet worden. Al is het maar voor de eerste twintig minuten.
– BBC
– 2018 – 2018
– 1 seizoen
– Het leven van een bodyguard gaat niet over rozen
– 55 minuten per aflevering
Homecoming Next Post:
Kidding
