Chasing Shadows is een beetje als de iPhone 6. Op zich prima, maar niet echt vernieuwend. Afgezet tegen z’n concurrenten zou je zelfs kunnen zeggen dat ie een beetje achter de feiten aanhobbelt. Als je het bijvoorbeeld leuk vindt om naar een autist te kijken die moordzaken oplost, dan bracht Scandinavië ons drie jaar geleden al Bron|Broen. Los van ‘t feit dat zij de Aspergerkaart dus al in 2011 speelden, deden zij dit met Saga. Een in een strak lerenbroek gehulde blonde habbahabbahabba met ogen zo blauw als de wateren die Denemarken omringen. Geloof me, dat is honderd keer gezelliger dan de stijf Britse detective Stone in Chasing Shadows.
Ook dat hele we-zijn-dan-wel-partners-maar-alleen-maar-omdat-het-moet-van-onze-baas-want-anders-zouden-we-nooit-met-elkaar-moorden-oplossen hebben we al zoveel gezien. Southland, Broadchurch en Elementary deden het allemaal al. “Ok, maar ik kan Chasing Shadows toch ook gewoon kijken omdat het zo’n typische lekkere Engelse politieserie is?” Ja, dat kan prima. Maar keek je, Luther, Whitechapel en Sherlock dan al? Nee? Dan zou ik daar eerst maar eens lekker aan beginnen. Chasing Shadows wacht wel.
– ITV
– 2014 – 2014
– 1 seizoen
– Hoedunnit
– 50 minuten per aflevering
