In de oplaaiende strijd om de aandacht van de kijker heeft ook YouTube zich aan het streamingfront gemeld. In de luwte biedt de etalage voor grappige kattenfilmpjes en vlogs van zelfbenoemde beauty queens al langer series aan, maar het heeft er alle schijn van dat er nu een tandje is bijgeschakeld. Zo dropten ze onlangs de trailer van Impuls, een veelbelovende YouTube Original uit de koker van director Doug “The Bourne Identity” Liman, en troefden ze grote spelers als: Netflix, Amazon en Hulu af in een biedoorlog voor de rechten van Cobra Kai. Deze reanimatie van de filmklassieker The Karate Kid staat nu online en tegen al mijn verwachtingen in is de terugkeer van de inmiddels belegen Johnny Lawrence en Daniel LaRusso het geld meer dan waard geweest.
Jeugdsentiment
Als je een kind bent van de jaren ’80, dan is de kans groot dat je bent opgegroeid met de wijze woorden van mister Miyagi. The Karate Kid was de film die je zo vaak terugkeek, dat je op het laatst moest vrezen dat de versleten VHS-tape vast zou komen te zitten in je videorecorder. De houterige teksten van de hoofdpersonen galmden als een mantra door de woonkamer, waardoor het hele gezin de film op den duur woord voor woord kon nasynchroniseren. Het leidde tot flauwe wax on, wax off-grapjes tijdens het afwassen en bij hulp met je huiswerk werd je door je oudere zus steevast grashopper genoemd. Mooie tijden. Tientallen keren zag ik, liggend op de bank in mijn versgewassen Batman-pyjama, hoe een kreupele Daniel LaRusso het All-Valley Karate Tournament op zijn naam schreef. LaRusso was de held, maar stiekem was zijn rivaal, Johnny Lawrence, vele malen cooler. LaRusso kreeg nog twee films, Lawrence droop af via de achteruitgang. Tot nu!
Here’s Johnny!
Het is 34 jaar na de fameuze kraanvogeltrap en het leven is er voor Johnny niet bepaald beter op geworden. Zijn huwelijk is op de klippen gelopen, hij heeft een zoon die niet meer met hem praat en hij betaalt de huur van zijn karige appartementje met het doen van slecht betaalde kutklusjes. Tijd voor een ommekeer dus. Met zijn laatste centen opent hij zijn eigen karateschool en vernoemd die naar de dojo waar hij vroeger zelf al zijn moves leerde, Cobra Kai. Wat de één beschouwt als eerbetoon, is voor de ander een doorn in het oog. Daniel LaRusso, die een paar kilometer verderop zijn zeer geslaagde leven leidt, krijgt acuut vlekken in zijn nek van de wederopstanding van Cobra Kai. Voor hem staat het logo met de zwarte cobra symbool voor alles wat slecht is in deze wereld. De twee mannen komen opnieuw tegenover elkaar te staan, maar ditmaal ligt het allemaal net iets gecompliceerder dan in hun tienerjaren.
Respectvolle reboot
Cobra Kai neigt naar een parodie, maar het is zeker geen karikatuur. Het is doorspekt met zelfspot, zonder dat het al te melig wordt. Wat dat betreft heeft het wel iets weg van Jean-Claude Van Johnson, de serie waarin een vermoeide Jean-Claude Van Damme opnieuw tot leven wordt gebracht. Het werkt, omdat de makers respectvol met het erfgoed omgaan. De vibe van Cobra Kai sluit dan ook naadloos aan op The Karate Kid. Het acteerwerk en de dialogen zijn allemaal niet fantastisch, maar zo hoort het ook. Het is heerlijk wentelen in lang vervlogen jeugdsentiment en het verhaal wordt gaandeweg alleen maar beter.
Johnny vs. Daniel
Met name Johnny ontpopt zich tot een antiheld die niet onder hoeft te doen voor de George Costanza’s en Louis Litts van deze wereld. Nou ja, bij wijze van spreken dan. George en Louis zijn natuurlijk goden, geen helden. Het is bijna aandoenlijk om Johnny te zien aanrommelen in een tijdperk dat overduidelijk niet de zijne is. Johnny is de man die nog steeds classic rock pompt over de speakers van zijn afgeragde eighties Pontiac Firebird. De man die nog belt op een Nokia 3210 en de man die geen last heeft van onlinebeïnvloeding, omdat hij niet zou weten hoe hij een computer op moet starten. Hij is als karakter zoveel interessanter dan de betweterige, ideale schoonzoon LaRusso, je móét bijna wel zijn kant kiezen. Goed en kwaad lopen in Cobra Kai sowieso lekker door elkaar. Door het gebruik van slimme trucjes hebben de makers The Karate Kid in een compleet ander daglicht weten te zetten en dat verdient lof. Misschien niet de ietwat overdreven 9,1 op IMDb, maar zeker een hele dikke voldoende. Voor iedereen met een terugtrekkende haargrens of zwaartekrachtproblemen in de borstregio is dit dan ook een dikke aanrader.
Disclaimer: In seizoen twee is de lol er wel vanaf en wordt de karikatuur een complete karikatuur van zichzelf. Die zou ik dus lekker laten voor wat ie is. Toch weer vijf uur van je leven die je aan iets anders kunt besteden. Een leuke legpuzzel ofzo.
– YouTube Premium
– 2018 – 2022
– 5 seizoenen
– Respectvol behandeld jeugdsentiment
– 25 minuten per aflevering
Station 19 Next Post:
Evil Genius
