Natuurlijk is het afgrijselijk wat er zich momenteel in West-Afrika allemaal afspeelt met al die Ebola enzo, maar laten we ook de ogen niet sluiten voor de verschrikking waar wij hier in het westen nu al een aantal jaar mee te maken hebben. Een epidemie die zijn weerga niet kent. Een virus dat wild om zich heen grijpt en onschuldige en goedwillende zenders structureel de meest afschrikwekkende super hero series in elkaar laat hoesten en kuchen. Marvel’s Agents Of S.H.I.E.L.D, Gotham, Arrow, The Flash en Marvel’s Agent Carter, stuk voor stuk hebben ze de maatschappij zoals we die vandaag de dag kennen enorme schade toegebracht. Langzaam zullen we onder ogen moeten zien dat een hele generatie getraumatiseerde televisiekijkers zich op den duur bij een praatdokter zal gaan melden om in stapjes – hier praat je namelijk niet zo makkelijk over – deze visuele aanrandingen een plekje te geven. Zelf stond ik dan ook niet direct te springen toen Netflix aankondigde dat het de tanden eens even flink ging zetten in niet meteen de meest sexy superheld van het stel, Daredevil. Tuurlijk, het zou sowieso beter worden dan die kwelling uit 2003 met Ben Affleck, maar de eerder genoemde series schepten nou niet bepaald een precedent voor onophoudelijk likkebaarden.
Matthew
De kleine Matthew Murdock redt op jonge leeftijd een man van een aanstormende vrachtwagen vol met vaten giftige ellende. Hieperdepiep hoera voor Mattie natuurlijk, maar de kleine spruit raakt wel blind als hij het spul in z’n ogen krijgt. Echt lullig. Zeg dat wel. Het radioactieve goedje zorgt er echter óók voor dat de overige zintuigen van de jongen tot in het extreme worden ontwikkeld. In Amsterdam-West aan de goedkope onjeklonje van je vriend ruiken dat hij in Amsterdam-Oost de deur uit stapt. Dat werk. Dat total darkness je carriere uberhaupt niet in de weg hoeft te staan heeft Stevie Wonder wel bewezen, dus Matt gaat niet bij de pakken neerzitten en studeert zich tot advocaat. Samen met zijn vriend en oud-studiegenoot Foggy opent hij een eigen advocatenkantoor om de wereld zo een stukje beter te maken. Als Matthews vader wordt vermoord en het juridisch systeem het laat afwezen bindt hij een zwarte theedoek op z’n hoofd en vecht hij in de nachtelijke uren als Daredevil voor gerechtigheid.
Volwassen superheldenvertolking
Laten we voorop stellen dat ik niet bepaald een super hero connaiseur ben. Mij zul je niet zo snel verkleed als Rorschach over de Nederlandse editie van Comic Con zien slenteren. Of Daredevil dus als karakter en verhaal volledig eer doet aan wat er in de jaren ’60 uit de creatieve geesten van bedenkers Stan Lee en Bill Everett is ontsproten is mij niet helemaal duidelijk, maar tering wat een ontzettend lekkere serie is dit. Netflix heeft wat mij betreft de lat gelegd waar de concurrentie en hun superhelden zich in de toekomst op stuk mogen bijten. Zeggen dat het de Dark Knight is onder de heldenseries is misschien iets teveel van het goede en creëert wellicht wat te hoge verwachtingen, maar het is Netflix in ieder geval gelukt om een prettig duister en rauw randje toe te voegen aan een type serie die ik doorgaans nogal cartoonesk en sugar coated over vond komen. In vechtscènes die zelfs voor Jet Li te gortig zouden zijn, worden nu schedels gekraakt, ruggengraten als luciferstokjes in tweeën gebroken en hoor je vuisten net zo lang op gezichten intimmeren totdat ze alleen nog maar zompige massa raken. Smullen.
Prima cast
Over de cast ook niks te klagen. De prima acterende Charlie Cox (Matt Murdock) wordt door z’n directe tegenspelers een beetje in de schaduw gezet en dat is in het verleden al meerdere malen de succesformule gebleken voor een geslaagd superheldenverhaal. Bij de eerste Batman had iedereen het voornamelijk over Jack Nicholson als The Joker en tijdens de première vroeg men zich dan ook af wat die Michael Keaton daar eigenlijk op die rode loper liep uit te spoken. Deed hij ook mee? Twintig jaar later onderging Christian Bale hetzelfde lot toen Heath Ledger er met al het applaus vandoor ging en Dafoe was als Green Goblin toch ook honderd keer vetter dan die Maguire in z’n Spiderman-pyjama? Vind ik wel. De villain heet deze keer Wilson Fisk A.K.A Kingpin en wordt overtuigend neergezet door Vincent D’Onofrio, die we hebben leren kennen als de totaal geflipte Private Pyle in Full Metal Jacket. Met zijn imposante figuur en kale knikker niet iemand die je na het zakken van de zon in een afgelegen steegje tegen zou willen komen. Naast D’Onofrio krijgen we ook die mooie rooie uit True Blood en Rosario Dawson. Ooh Rosario… Alleen haar aanwezigheid is toch al genoeg om dertien afleveringen van wat dan ook te kijken? Zelfs als ze in Sterren Springen had gezeten, had ik gekeken. Omdat de verschillende karakters in de eerste afleveringen goed worden neergezet, voelt het begin wat rommelig en onsamenhangend aan, maar als hun verhalen langzaam samenkomen valt de boel al snel op z’n plek en groeit Daredevil uit tot een echte pageturner.
Ronde twee
Het tweede seizoen laat nogal wat te wensen over. Ja, de komst van The Punisher maakt een hoop goed, maar Daredevil begint steeds meer te lijken op een ideale schoonzoon en de chemistry die hij met zijn ex Elektra zou moeten hebben is ver te zoeken. Ook het verhaal ontspoort aan alle kanten en zeker vanaf de tweede helft van seizoen twee vraag je je meer dan eens waar je in hemelsnaam naar zit te kijken. Voldoende huiswerk voor seizoen drie dus. Meer dan voldoende.
– Netflix
– 2015 – 2018
– 3 seizoenen
– Superhero galore
– 50 minuten per aflevering
