“Het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst
berust op een hardnekkige illusie.”
Wanneer een serie begint met een quote van één van de ‘s werelds grootste denkers, Albert Einstein, dan weet je dat er werk aan de winkel is. Niks al Candy Crushend met een schuin oog naar de televisie loeren, hier wordt opperste concentratie gevraagd. Één plaspauze zonder de boel op pauze te zetten en je hebt geen idee meer waar het over gaat. Dark – de eerste Netflix Original van Duitse bodem – kan dan ook prima geschaard worden tussen collega-hersenkrakers als: The OA, Legion en Mr. Robot. Pak je kladblok er dus maar bij, want er moeten aantekeningen gemaakt gaan worden. Dat is namelijk de enige manier om achteraf te kunnen reconstrueren waar je in godsnaam tien afleveringen lang naar hebt zitten kijken.
99 Luftballons
Winden is in rep en roer. Niet vanwege de kerncentrale die op steenworp afstand z’n uitlaatgassen over het dorpje uitspuugt, maar vanwege de mysterieuze verdwijning van twee van haar jongste inwoners. Het wordt er allemaal niet beter op wanneer in het nabijgelegen bos het verminkte en levenloze lichaam van een onbekende tiener wordt gevonden. De lokale politiechef, en vader van één van de vermiste jongetjes, besluit niet te rusten tot de onderste steen boven is. Tijdens het graven stuit hij niet alleen op een shitload aan duistere geheimen van zijn dorpsgenoten, hij ontdekt ook nog eens een plek waar mensen nog schaamteloos in neon roze O’Neill trainingspakken rondlopen en 80’s classics van Nena en Scorpion luisteren op hun waterdichte Sony walkman.
Gearrangeerd huwelijk
Zo één keer in de zoveel tijd struikel je over een serie die je direct naar je strot grijpt, zo’n serie waar je bijna obsessief naar moet blijven kijken. Liefde op het eerste gezicht, zeg maar. Nou, dat is Dark dus niet. Althans, niet voor mij. Het is meer een gearrangeerd huwelijk, waarbij de liefde pas opbloeit na een periode van flink ongemak. Het ongemak zit ‘m vooral in het acteerwerk. Dark zit vol heerlijk karakteristieke koppen, maar een aantal daarvan dreunen hun teksten zo hinderlijk emotieloos op dat ik er na een paar afleveringen bijna de brui aan had gegeven. Bijna. Gelukkig. Ook het overmatig gebruik van onheilspellende strijkers en trombones is, op z’n zachtst gezegd, storend. Zelfs het smeren van een boterham en een onschuldig ritje naar de buurtsuper worden voorzien van donderende pauken die doen vermoeden dat het einde der tijden ieder moment aan kan breken. Alsof Jaws permanent op de loer ligt om die niks vermoedende surfer in tweeën te happen. Doodvermoeiend.
Back II The Future
De redder van Dark is de heerlijk duistere sfeer, die soms bijna Scandinavisch aanvoelt, en een volslagen krankzinnig verhaal dat je langzaam in je bank zuigt. Het is een bij vlagen on(na)volgbare vertelling die niet alleen fokt met tijd en ruimte, maar ook met je hoofd. Het is een soort grimmige Back II The Future met een klein snufje Stranger Things, maar dan in de derde naamval. Na een aflevering of vijf ben je zo prettig verward door het verhaal dat je die hysterische strijkers en het houterige acteerwerk gewoon voor lief neemt. Ik wel, tenminste. Ben jij dus niet vies van een beetje mentale inspanning tijdens het bingewatchen en heb je wel zin in een lekkere creepy serie vol spanning, andere dimensies en konijnen uit de hoge hoed, dan is Dark er zeker één voor jou.
– Netflix
– 2017 – 2020
– 3 seizoenen
– Grimmige Back II The Future in de derde naamval
– 50 minuten per aflevering
Inhumans Next Post:
Electric Dreams
