Ray. JFK. The Social Network. Malcolm X. Ali. The Imitation Game. De lijst met biopics voor het grote witte doek is haast oneindig en met series als The Crown, American Playboy, Narcos en Trust begint het genre ook in de huiskamer steeds meer aan populariteit te winnen. Niet alleen gedramatiseerde series doen het goed, ook documentaires als Wild Wild Country, O.J.: Made In America en The Defiant Ones konden – volledig terecht – op veel hosanna rekenen. Biografieën gaan dus lekker en daarom komt FX nu met het levensverhaal van één van Amerika’s bekendste showbizzkoppels , Bob Fosse en Gwen Verdon. Twee vliegen in één klap. Tenminste…
Bob
Fosse/Verdon had net zo goed Fosse kunnen heten. Het is een beetje alsof je een serie maakt over Van Gaal en die dan Louis/Truus noemt. Bob Fosse was choreograaf, theatermaker en regisseur en moest na producties als Chicago, Cabaret en Pippin extra schoonmaaksters inhuren om wekelijks al zijn Tonny’s, Emmy’s en andere prijzen af te komen stoffen. Hij was de man die alles kon regisseren, behalve zijn eigen leven. Ondanks al het succes wist hij zijn geluk namelijk nooit te vinden. Drank, drugs, vrouwen en zijn mislukte huwelijk met de succesvolle Broadway-ster Gwen Verdon duwden hem langzaam richting de afgrond. Kut voor Bob, maar het levert wel lekker veel materiaal voor een serie op. Dat dit rijmt kan haast geen toeval zijn.
Voor de fijnproevers.
Soms begin je met lichte tegenzin aan een serie en word je uiteindelijk enorm verrast door de innemende karakters en het meeslepende verhaal. In het geval van Fosse/Verdon kun je dat scenario wel op je buik schrijven. Dan weet je dat alvast. Ken jij alle teksten van La La Land uit je hoofd of ben jij diegene voor wie ze in Limburg Soldaat van Oranje maar blijven herhalen, dan is dit misschien wel een serie voor jou. Echter, of de gemiddelde kijker er warm voor gaat lopen, ik betwijfel het ten zeerste. Dit is niet een serie voor mensen die vlekken in hun nek krijgen van karakters die uit het niets theatraal en melodramatisch beginnen te zingen en dansen. Het is ook niet de serie voor liefhebbers van actie en suspense, want in de eerste vijf afleveringen gebeurt precies helemaal niks. Met haar zak aan filmervaring ontstijgt Michelle Williams – logischerwijs – het niveau van het meisje dat we ooit leerden kennen in Dawson’s Creek en Sam Rockwell – bekend van moetkijkers als Vice, Three Billboards en Moon – is altijd stabiel, maar zij kunnen de serie niet redden. Er is – zeker de eerste afleveringen – te weinig spanning tussen Bob en Gwen om je aandacht erbij te houden. Naarmate het einde vordert, krijgt Gwen wel de shine die ze verdient, maar menig kijker is tegen die tijd al snurkend op de bank in elkaar gezakt. Denk ik. Na het maken van series als Fargo, Atlanta,Pose en Sons of Anarchy heb ik niets dan liefde voor FX, maar deze is het voor mij niet. Prima acteerwerk en mooie cinematografie zijn niet altijd genoeg om het gebrek aan dynamiek in een script te verbloemen, zo blijkt. Jammer.
– FX
– 2019 – 2019
– 1 seizoen
– Biopic voor de mensen met een Soldaat van Oranje-strippenkaart
– 45 minuten per aflevering
Catch-22 Next Post:
When They See Us
