Kanker. De grote ‘K’. De grote klootzak, ja. De meeste van ons hebben er linksom of rechtsom wel mee te maken gehad. Sommigen mogen zich in de handen knijpen, anderen kregen slechtere kaarten gedeeld. De oneerlijkheid van de willekeur, dat is misschien wel wat kanker de grootste hufter onder de ziektes maakt. Jij geneest. Jij niet. Jij kan nog kinderen krijgen. Jij niet. Jij gaat nog nieuwe herinneringen maken met je moeder, vrouw of vriend. Jij niet. Je wordt er verdomme pislink van.
Voor hypochonders, zoals ik, is het ‘t zwaard van Damocles dat altijd maar boven je hoofd lijkt te hangen. Je weet wel, bij een onschuldig vetbultje in je nek, meteen liters angstzweet in de bilnaad. Dat je bij een aanhoudende kuchje al stemmige Spotify-lijsten begint te maken voor tijdens de receptie na je begrafenis. Dat werk. Niet meteen een lekker onderwerp voor een serie, zou je zeggen, maar daar dachten onze zuiderburen gelukkig anders over. Aan de hand van ervaringsdeskundige Leander Verdievel boetseerden zij een parel die door iedereen gezien moet worden. Door iedereen, ja. Zelfs door hypochondrische neuroten zoals ik. Je gaat er geen spijt van krijgen.
(Disclaimer: ik kan me voorstellen dat je niet direct vlinders in je buik krijgt van deze ‘trailer’, maar geloof mij nou maar gewoon op mijn blauwe ogen, Gevoel Voor Tumor moet jij kijken)
Opeens is alles anders
De 25-jarige Tristan is de zoon van een Tour de France minnende tegelfetisjist, die meer liefde lijkt te koesteren voor het natuursteen in zijn vloerenwinkel dan voor de moeder van zijn kinderen. Tristan heeft een goed stel hersens en die gebruikt hij niet alleen voor zijn studie geneeskunde, hij lult er ook menig Gentse schone mee het bed in. Je zou kunnen zeggen dat Tristan het goed voor elkaar heeft, totdat het noodlot toeslaat. Een kwaadaardige tumor gooit van de een op de andere dag zijn hele leven overhoop. Niet meer studeren, niet meer fantaseren over die droomstage op de afdeling neurochirurgie en niet meer de koning in de kroeg en op het rugbyveld. En tot overmaat van ramp begint het huwelijk van zijn ouders ook nog eens serieuze barsten te vertonen. Opeens is alles anders. Toch krijgt Tristan’s stapelwolk ook een gouden randje en dat randje heet Hanne. Je zou iedereen die kotsend van de chemo bij de wc pot zit een Hanne gunnen.
Homerun
De Belgen hebben al een tijdje de wind in de rug als het op series maken aankomt. Zo waren Tabula Rasa, Beau Séjour, Ennemi Public en La Trêve al stuk voor stuk aanraders en slaan ze met Gevoel Voor Tumor nu opnieuw een homerun. Deze nieuwste van Één is niet alleen lief, ontroerend en aandoenlijk, maar ook confronterend en verrassend grappig tegelijk. Vooral dat laatste is een winnende combinatie. Als je drama en humor goed weet te combineren, dan heb je goud in handen. Er zijn genoeg series op te noemen die wat dat betreft de plank volledig misgeslagen hebben. De lach en de traan, gecombineerd met cinematografie die hier en daar wel een beetje doet denken aan het werk van jonge filmmakers als Jim Taihuttu (Rabat, Wolf) en het Vlaamse duo Fallah en El Arbi (Patser, Black), maken van Gevoel Voor Tumor een echte moetkijker. Dat de Vlaamse hoofdrolspelers een broertje dood hebben aan de hinderlijke theaterschooltrucjes waar veel van hun Nederlandse collega’s onder gebukt lijken te gaan, is trouwens ook een pre. Het acteerwerk voelt natuurlijk en ongedwongen en dat is prettig om naar te kijken. Vind ik dan. Ja, Gevoel Voor Tumor is bij deze, met stip, mijn aangename verrassing van 2018.
– Één
– 2018 – 2018
– 1 seizoen
– Lachen en janken om kanker
– 50 minuten per aflevering
The Innocents Next Post:
Who Is America?
