Als Alan Ball, de geestelijk vader van Six Feet Under en True Blood, in opdracht van HBO een familiedrama ontwikkelt met Holly Hunter en Tim Robbins in de hoofdrol, dan ben je daar als serieliefhebber op voorhand ongezond enthousiast over. Dan houd je tien weken lang je maandagavond vrij, zodat je op de voet kunt volgen wat er ditmaal allemaal uit dat geniale brein ontsproten is. Ball. HBO. Topacteurs. De Heilige Drie-eenheid voor de doorgewinterde bingewatcher. Zou je denken. Ondanks de juiste ingrediënten is Here And Now namelijk niet het gebakje geworden waar ik op gehoopt had. Ik had ingezet op een soort rauwe versie van This Is Us, maar daar waar NBC’s familiedrama op onnavolgbare wijze fokt met je emoties, is de poging van HBO meer een emotionele flatliner. Goed nieuws voor je zakdoekvoorraad, maar slecht nieuws voor een ieder die op een nieuw hoogstandje van Alan Ball & co. zat te wachten.
United Colors of Benetton
HBO duikt maar al te graag in de haarvaten van het, al dan niet dysfunctionele, gezinsleven. Ze deden dat met The Sopranos, het was de formule voor Olive Kitteridge en Big Little Lies en nu doen ze het met Here And Now. Het huis van de Bayer-Boatwrights is net een reclame van United Colors of Benetton. Ashley is geadopteerd uit Liberia, Duke komt uit Vietnam en Ramon heeft zijn roots in Colombia. Samen met Kristen, die wel hetzelfde DNA heeft als haar ouders, zijn zij de kinderen van Greg en Audrey. Voor de buitenwereld zijn de Bayer-Boatwrights een modelgezin, maar niet alles wat blinkt is goud. Duke is door een jeugdtrauma verworden tot een ietwat narcistische controlfreak, Ashley worstelt steeds meer met haar positie als sterke, onafhankelijke, zwarte vrouw in een grotendeels witte omgeving, Kristen is zeventien en wordt derhalve aangestuurd door haar gierende hormonen en Ramon heeft last van waanbeelden. Iets wat in de serie een vreemdsoortig bovennatuurlijk verhaallijntje oplevert. Greg en Audrey proberen hun kinderen zo goed als ze kunnen bij te staan, maar dat is niet gemakkelijk als je huwelijk onder enorme hoogspanning staat.
Vorm over inhoud
2018 is nog niet het jaar van HBO. In ieder geval niet als het op nieuwe titels aankomt. Mosaic was zeer matig; Barry best vermakelijk, maar verder weinig memorabel en Here And Now kan niet voldoen aan de – misschien wel te hoge – verwachtingen. Het blijft natuurlijk een HBO-produktie, dus met de cinematografie en het acteerwerk is weinig mis. Het probleem zit hem vooral in de inhoud. Er gebeurt gewoon niet zo heel veel en de karakters zijn niet interessant genoeg om dat gemis op te vangen. Here And Now heeft eigenlijk nooit dat beklemmende van Big Little Lies of de uiterst vileine humor van Olive Kitteridge. Het heeft niet die lekkere lome cadans van Six Feet Under en de Bayer-Boatwrights worden op geen enkel moment je extended family, iets wat ik bij de Soprano’s bijvoorbeeld wel had. Wie zich door de eerste afleveringen heen weet te worstelen, wordt uiteindelijk nog wel beloond met een onverwachts boeiend slotstuk, maar het is too little, too late. Iets wat HBO zelf schijnbaar ook heeft ingezien, want inmiddels is bekend dat het bij één seizoen blijft. Dan maar hopen dat Succession of Sharp Objects de nieuwe serie gaat worden die 2018 voor HBO gaat redden. Ik heb die hoop in ieder geval nog niet opgegeven.
– HBO
– 2018 – 2018
– 1 seizoen
– Kabbelend familiedrama
– 55 minuten per aflevering
Rise Next Post:
The Terror
