Onlangs werd Netflix door één van de grote bazen van HBO, Randal Stephenson, weggezet als de Walmart onder de streamingdiensten. Een vergelijking die je uit de ietwat elitaire en hooghartige keuken van series als: Olive Kitteridge, Six Feet Under en The Leftovers wel kon verwachten. Niet dat ik de opmerking niet begreep – ooit vergeleek ik het assortiment van Netflix met de DVD-uitverkoopbak van de Blokker – maar inmiddels doe je de grootste streamingdienst ter wereld te kort door te zeggen dat het een weinig uitgesproken eenheidsworstenfabriek is. Het ligt volgens mij wel wat genuanceerder dan dat.
Netflix is er niet alleen voor de fixie fietsende hipsterbaard die zijn eigen koffiebonen brandt en met getuite lippen het hele oeuvre van Miles Davis mee kan toeteren, ze zijn er voor een veel breder publiek. Zo kan het gebeuren dat extreem toegankelijke slobberwijntjes als Fuller House, Shooter en Designated Survivor hetzelfde adres delen als Ozark, Fargo en The Crown, series die bij HBO ook niet hadden misstaan. Er is dus niet één Netflix, zoals er één HBO of één FX is. De kijker bepaalt de richting. Sommigen zullen inderdaad gaan voor niks-aan-de-hand en makkelijk verteerbaar, maar ook voor kijkers die niet vies zijn van een beetje high brow valt er voldoende te kiezen. Voor die laatste groep is er nu Maniac. De tweede serie van Cary Joji Fukunaga – die eerder al de scepter zwaaide bij hoofdstuk één van True Detective – is losjes gebaseerd op de Noorse serie met dezelfde naam en is alles behalve toegankelijk. Misschien dat Stephenson deze nieuwste Netflix Original eerst even had moeten bekijken, voordat hij zijn bek opentrok.
Blue pill or red pill?
Annie en Owen bevinden zich niet in de meest gezellige fase van hun leven. Annie is na een nogal traumatische ervaring in een vrij hardnekkige depressie beland en de schizofrene Owen moet van zijn denkbeeldige broertje de hele tijd opdrachten uitvoeren om de wereld van de ondergang te redden. Licht problematisch allemaal, maar niet voor het farmaceutische bedrijf Neberdine. Zij werken aan een behandeling die de patiënt van al zijn, of haar, psychische demonen af moet helpen en Annie en Owen zijn de ideale proefkonijnen. Samen met nog wat andere vrijwilligers laten zij zich, tegen betaling, een aantal dagen opnemen in een futuristisch laboratorium en krijgen we een nogal bizar kijkje in hun bovenkamer.
Acquired taste
Ik zou zo graag willen zeggen dat ik Maniac helemaal geweldig vind. Dat het een serie is die net zo goed uit het onnavolgbare brein van Tim Burton of Wes Anderson had kunnen ontspruiten. De serie die de middelvinger was geweest naar Randal Stephenson en zijn misplaatste dédain. Ik had het zo graag willen zeggen, maar na vijf uur enigszins verward naar mijn tv te hebben gestaard, moet ik concluderen dat ik deze niet helemaal voel. Het is vervreemdend, absurdistisch, experimenteel en ietwat pretentieus, maar dan niet op een goede manier. In ieder geval niet voor mij. Ik lees links en rechts ook hele positieve berichten, dus Maniac is er blijkbaar één die je moet liggen. Een acquired taste. Aan de cinematografie, de muziek en het meer dan overtuigende acteerwerk van Emma Stone en Jonah Hill ligt het sowieso niet, het is meer de vraag of je mee kunt in Fukunaga’s verhaal. Persoonlijk had ik daar wat moeite mee. Flink wat moeite. Maniac is er in ieder geval één voor mensen die mindfuckers als Mr. Robot en Legion helemaal konden doorgronden en deze in zes zinnen helder kunnen samenvatten. Behoor jij tot die groep, geef deze nieuwste Netflix Original dan gerust een kans. Beschik jij niet over die kwalificaties, dan ga je er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een pittige kluif aan hebben. Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb!
– Netflix
– 2018 – 2018
– 1 seizoen
– Maatwerk voor mensen die niet vies zijn van “iets anders”
– 35 minuten per aflevering
