Na een avondje Jägermeisters slurpen wordt Mark op de stoep van z’n stamkroeg door een aantal gasten volledig in elkaar gebeukt. Zijn hoofd heeft nog het meeste weg van een gebroken Kinder Surprise ei waarbij het folie eigenlijk nog het enige is wat de losse stukjes een beetje bij elkaar houdt. Naast een enorme deuk in zijn hoofd, loopt ook Mark’s vertrouwen in de mensheid die avond de nodige averij op. Om niet opnieuw ‘beschadigd’ te raken, besluit hij zich terug te trekken in z’n eigen wereld. Een wereld die geheel is ontsproten uit zijn fantasie. Een wereld waarin hij de regie zelf strak in handen heeft.
‘Marwencol’ is droevig, mooi en aandoenlijk tegelijkertijd. Het vertelt het verhaal van een man die z’n dagboeken moest teruglezen om een beeld te krijgen van wie hij vroeger was. Iemand die weemoedig de duim over z’n vergeelde trouwfoto haalt en mijmert over de vrouw die hem verlaten heeft. Maar ook de man die in z’n achtertuin met afgedankte spullen z’n eigen Utopia in elkaar timmerde en alle mensen die hij lief heeft daar een plekje in gaf. Een onbedoelde kunstenaar wiens werk veel weg heeft van dat van Mariel Clayton, maar dan wat minder gepolijst. Een figuur die in het jaaroverzicht van Man Bijt Hond niet zou mogen ontbreken.
– Marwencol
– 2010
– 83 minuten
– Droevenis met een glimlach. “Ik ga zaterdag naar het Waterlooplein om zelf wat G.I. Joe’s te scoren!”
Bones Brigade Next Post:
True Detective
