Bazil is nog maar een klein mannetje als z’n pa in een ver land een landmijn niet helemaal lekker ontmantelt. Ledematen all over the place. Moeder Bazil verwerkt het nieuws uitermate slecht en wordt door een paar witte jassen afgevoerd, rijp voor het gesticht. Bazil mag het op zijn beurt bij de nonnen proberen. Wanneer hij 30 jaar later bij een mislukte afrekening ook nog eens een kogel tussen z’n oren krijgt, kun je wel stellen dat de wapenlobby niet echt heeft bijgedragen aan Bazil z’n geluk. Als hij per toeval struikelt over de twee wapenfabrikanten verantwoordelijk voor alle ellende in z’n leven, besluit hij niet te rusten totdat het recht heeft gezegevierd.
Zo mistroostig als de synopsis klinkt, zo feel good is ‘Micmacs’. Bazil wordt opgenomen in een kleurrijke vriendengroep vol gezellige weirdos, die door de film heen voor de nodige glimlachen zorgen. Je moet wel houden van cabaret en theater verpakt als film. Bij vlagen voelt de film namelijk een beetje Amelie-achtig aan, wat niet gek is aangezien bij beide films Jean-Pierre Jeunet de scepter zwaaide.
– Micmacs à tire-larigot
– 2009
– Dany Boon, André Dussollier, Nicolas Marié
– Se sentier bien. Google Translate zegt dat dit feel good zou moeten betekenen, maar dan op z’n Frans.
– 105 minuten
– 8 op de schaal van Gumstarr (op imdB zitten blijkbaar alleen maar cultuurbarbaren)
Raashan Ahmad – These Foolish Things Next Post:
Jordan 1 lamp
