Charles Manson. Marc Dutroux. Ted Bundy. Anders Breivik. Stuk voor stuk gasten die als kind waarschijnlijk iedere feestdag een nieuwe hamster kregen, omdat ze de vorige, compleet emotieloos, in de stortbak van de wc hadden verzopen. Gasten die in de schuur de Barbie-poppen van hun zusje aan stukken sneden om van de hoofden triomfantelijk een soort burgemeestersketting te rijgen. Beschadigde tieners. Geesteszieken. Strategen. Predatoren. Kannibalen. Gasten die je ‘s middags nog met een grote glimlach een hypotheek verstrekken, om vervolgens in de Skoda station naar huis te rijden naar een kelder vol hoofden op sterk water. Hoe dit soort monsters denken, plannen en handelen, beschreven Mark Olshaker en John E, Douglas in Mind Hunter: Inside The FBI’s Elite Serial Crime Unit en dat leek Netlix wel een gezellig boek om te verfilmen voor hun nieuwste Original, Mindhunter.
Serial killa
Er was een tijd dat moord nog gewoon het logische gevolg was van een uit de hand gelopen burenruzie, van een zakelijke twist of de hand van die door de zon gebronsde tennisleraar in het broekje van je vrouw. Inmiddels is het 1977 en zijn steeds meer moorden complete raadsels. Ze worden gepleegd door mensen die hun slachtoffer pas vijf minuten eerder op de parkeerplaats tegen het lijf zijn gelopen. Complete willekeur. Mensen die moorden omdat ze vroeger als laatste gekozen werden met gym, omdat ze er een harde plasser van krijgen of omdat hun labradoodle het hen heeft ingefluisterd.
Gijzelingsonderhandelaar Holden Ford raakt steeds meer geïnteresseerd in de psyche van de Jeffrey Dahmers van deze wereld en nadat hij heeft gesproken met seriemoordenaar en necrofiel extraorinaire Edmund Kemper, besluit hij een onderzoek te starten. De FBI is echter nog conservatiever dan de UEFA, dus die staan niet te juichen wanneer Ford het brein van de meest zieke geesten van Amerika in kaart wil brengen. ‘What is all of that good for? Just let ’em rot in jail’. Met de steun van een voorname dokter ,Wendy Carr, weet Ford zijn baas te overtuigen en kan hij met pen en papier op de koffie bij een beroepsgroep die hij al snel omschrijft als ‘de serial killer’.
Vooruit met die geit
Mindhunter beschikt eigenlijk over alles wat een goede serie nodig heeft. Boeiend verhaal? Ik dacht het wel. Degelijk acteerwerk? Niks op aan te merken. Styling? Om door een ringetje te halen. Fotografie? Een genot voor het oog. Ik weet niet wie van jullie Masters Of Sex keek, maar je zou kunnen zeggen deze nieuwe van Netflix de Masters Of Sex: The Mental Murderer Edition is. Het is Don Draper die, in plaats van in het hoofd van de consument, in de bovenkamer van moordend Amerika probeert te wroeten. Enige punt van kritiek is misschien dat Mindhunter wel een kleine aanloop nodig heeft. Los van de openingsscène is het niet meteen een mindblower, zeg maar. Je hebt even nodig om in het juiste ritme te komen. Voor de mensen die dat geduld op kunnen brengen ontvouwt zich langzaam een heerlijk naargeestige sfeer die inderdaad alleen maar geproduceerd kan zijn door David Fincher, het brein achter prachtige, beklemmende ellende als Zodiac, The Girl With The Dragon Tattoo, Seven en Fight Club. Die man kan wel wat en daar is Mindhunter het zoveelste bewijs van.
– Netflix
– 2017 – 2019
– 2 seizoenen
– Wroeten in de zieke geesten van ‘s werelds grootste monsters
– 45 minuten per aflevering
