Succes kent vele vaders, maar over het algemeen gaat er achter elk briljant idee maar één poppetje schuil. Dankzij Alexander Graham Bell kunnen we een pizza voor laten rijden als de goesting om te koken ons even in de steek laat, Thomas Edison liet ons het licht zien en door het uitvoerige werk van Pablo Escobar hebben we nu lekkere meezingers als: Tears Dry On Their Own, Saturday Night en natuurlijk I Wanna Dance With Somebody. Althans, zijn uitvinding lijkt de perfecte brandstof te zijn voor het uitspugen van dit soort hits en catchy evergreens. Zo bekeken was die Pablo Escobar indirect eigenlijk nog een grotere hitmachine dan Sjon Joebenk. Die prestatie verdient een eigen biografie en Netflix is op haar beurt dan weer niet te beroerd om in die behoefte te voorzien.
Pablo
Terwijl de laatste verstokte hippies achterin hun doorgeroeste Volkswagen T1 nog maar eens een flinke hijs van hun joint namen en hier en daar een verwarde scholier tijdens art class stiekem de lijm vol over z’n longen probeerde te nemen, werkte Pablo Escobar eind jaren ’70 in Colombia aan een goedje waar je pas écht lekker van uit je stekker gaat. Weldra zou heel artistiek en achtergesteld Amerika voor het verdoven van de zintuigen even de neus in een strakke lijn over een spiegel trekken. Een liggende spiegel welteverstaan, anders zou het er nogal vreemd uit zien allemaal. Om nog maar te zwijgen van de rommel die het zou geven. De cocaïne van Escobar en zijn Medellínkartel overspoelt de Amerikaanse staten en gedurende de 80’s wordt er door menigeen meer poeder dan frisse lucht over de longen genomen. Als de zoveelste junk er weer met de autoradio van een onschuldige burger vandoor gaat, is Amerika er wel een beetje klaar mee. Ze sturen DEA-agent Steve Murphy richting Zuid-Amerika om daar met de plaatselijke autoriteiten orde op zaken te stellen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want los van dikke rollen geld en wat vergeten pepermuntjes, heeft Escobar ook zo’n beetje het hele justitiële apparaat in z’n broekzak. Lastig allemaal. Voor Murphy & co. dan, want Pablo zelf is natuurlijk dik tevreden met de gang van zaken.
Verfrissend nieuw
Over Breaking Bad schreef ik ooit al eens dat het net zo verslavend was als de crack die Pinkman en White in hun uitgewoonde mobile home stonden te kokkerellen, dus die zin kan ik niet nog een keer gebruiken. Jammer, want het zou de Narcos lading wel lekker dekken. Aflevering één was geweldig, twee, drie en vier sleepte een beetje, maar vanaf vijf was er geen houden meer aan. Seizoen één schoof sneller naar binnen dan een lamsshoarmaschotel na een avondje stappen. Lekker om weer eens naar een serie te kijken waarin je de cast niet al in honderd andere produkties hebt gezien. Los van die Puerto Ricaanse dude die overal in zit, maar waar je de naam nooit van weet, is het een smoelenboek vol nieuwe gezichten.Voor mij althans. Wagner Moura is als Pablo Escobar overtuigend en wordt zo nu en dan bijgestaan door oude archiefbeelden van de meester zelf. Dit verhoogt het gevoel dat je naar waarheidsgetrouwe geschiedvertelling zit te kijken, terwijl de boel natuurlijk regelmatig wordt overgoten met de nodige salsa sensational (dat is Spaans voor sensatiesaus). Colombia als decor is weer eens wat anders dan de verregende straten van New York of de candy color setting van L.A. en dit levert een stortvloed aan mooie beelden op. En ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben gek op mooie beelden. Mooie beelden smaken naar meer, dus het is maar goed dat Netflix al heeft aangekondigd dat we volgend jaar onze borst nat kunnen maken voor Narcos ronde 2. Cómo impresionante es eso?!
– Netflix
– 2015 – 2021
– 6 seizoenen (Zes seizoenen? Inderdaad, ik tel Narcos: Mexico er gewoon vrolijk bij op. Zo ben ik.)
– Hoe het komt dat je op een willekeurig dancefeest altijd naast van die doorgesnoven types staat.
– 50 minuten per aflevering
Deutschland 83 Next Post:
Show Me A Hero
