Mede door series als Dexter, Shameless, Kidding en The Chi is Showtime één van mijn favoriete zenders. Ze zoeken vaak het randje op zónder helemaal duister te gaan, zoals ze dat bij HBO bijvoorbeeld nog wel eens willen doen. Showtime series gaan stevige onderwerpen niet uit de weg, maar ze blijven op de één of andere manier altijd fris en (redelijk) toegankelijk. Een prima combinatie, als je het mij vraagt. Ook in 2019 trokken ze deze lijn met Black Monday, City On A Hill en The Loudest Voice gestaag door en ik had er al het vertrouwen in dat On Becoming A God In Central Florida de kers op de spreekwoordelijke taart zou worden, maar ik kwam een beetje bedrogen uit. Misschien lag mijn lat wat te hoog door de aanwezigheid van Kirsten Dunst en Alexander Skarsgård. Misschien was de trailer iets sexier geëdit dan de serie uiteindelijk waar kon maken. Misschien ontbrak het deze serie – die in eerste instantie was bedoeld voor de streamingdienst van YouTube – simpelweg aan voldoende Showtime-DNA. Wie het weet mag het zeggen. Hoe dan ook, On Becoming A God In Central Florida zal aan het einde van het jaar niet in mijn top 5 beste series van 2019 staan. Kan gebeuren. Het kunnen niet allemaal voltreffers zijn.
Luchtkasteel
Nadat de man van Krystal Stubbs op een nogal knullige manier om het leven is gekomen, komt ze erachter dat hij het gezin een faillissement heeft ingejaagd met één of ander dubieus piramidespel. Over een vervelende erfenis gesproken. Een mysterieuze charlatan – die met behulp van huisgemaakte cassettebandjes zijn motivational messages verspreid – heeft hem voor zijn karretje weten te spannen en dat heeft het stel financieel ten gronde gericht. Met haar slecht betaalde baantje bij een vervallen waterpark gaat Krystal de opstapelende rekeningen niet betalen, dus er zal uit een ander vaatje getapt moeten worden. Ze besluit zich aan te sluiten bij de ‘sekte’ die haar man fataal werd en je kunt je afvragen of dat nou wel zo’n goeie beslissing is.
Neergeschoten cowboy
On Becoming A God In Central Florida heeft voor mij twee grote problemen: verhaaltechnisch gebeurt er te weinig om echt te boeien en voor een komedie is het nogal karig op grinnikgebied. Het is grappig op een manier zoals Love, Red Oaks en The End Of The F***ing World grappig waren. Niet, dus. Het is ietwat cynische, donkere humor die waarschijnlijk alleen door de hele goede verstaander op waarde geschat kan worden en ik behoor overduidelijk niet tot die categorie. Maar goed, er gaan ook mensen vrijwillig naar Sara Kroos, dus voor alles is een markt, zullen we maar zeggen. Op het acteerwerk van Kirsten Dunst – eerder al fantastisch in het tweede seizoen van Fargo – valt weinig aan te merken, maar ook zij kan niet voorkomen dat het verhaal – na een hoopgevend begin – al snel doodbloedt. Het is een beetje als zo’n neergeschoten cowboy die met zijn voet in één van de beugels is blijven hangen, om vervolgens maar eindeloos te worden voortgetrokken door zijn zwaar vermoeide paard. Het is wachten totdat de boel eindelijk eens tot stilstand komt. Dat kan overigens nog wel even duren, want Showtime heeft in al haar wijsheid besloten om er nog een tweede seizoen aan vast te plakken. Had van mij niet per se gehoeven.
– Showtime
– 2019 – 2019
– 1 seizoen
– Licht absurdistische dramedy waarbij vrij weinig te lachen valt
– 45 minuten per aflevering
The Morning Show Next Post:
Reprisal
