Geef nou maar toe… Je ligt gewoon nog in bed, hè? Vannacht net even dat ene glas champagne teveel getikt en nu durf je nauwelijks nog te bewegen uit angst dat alle borrelnootjes en oliebollen straks langs het behang van de slaapkamer naar beneden druipen. Red je het nog wel om met je vinger heel langzaam over het beeldscherm van je telefoon of tablet te vegen? Zou mooi zijn, want dan kun je zien wat de eerste maanden van 2016 allemaal te bieden hebben op het gebied van nieuwe series en dat is, in tegenstelling tot jou, niet misselijk. Ik kan me niet herinneren dat er ooit aan het begin van ‘t jaar zoveel sappigs met potentie in de coulissen stonden te trappelen. Tuurlijk gaan sommigen ons nog meer teleurstellen dan het Nederlands elftal tijdens de EK-kwalificatie, maar als zelfs maar de helft hiervan daadwerkelijk zo gruwelijk is als de trailer doet vermoeden, dan gaan we een heel mooi seriejaar tegemoet. Continue Reading
In de zoektocht naar nieuwe serie-formats grijpen maatschappijen steeds vaker naar films. Fargo, 12 Monkeys, Ash vs. Evil Dead en het nog te lanceren The Girlfriend Experience, allemaal voorbeelden van het stagnerende creatieve brein van de scenarioschrijver. Soms werd deze kruisbestuiving een doorslaand succes (FARGO, IK WIL KINDEREN MET JE!), maar over het algemeen kunnen we toch niet spreken van stijlachteroverslaanness. Ik niet in ieder geval. Vraag is dus of FOX daar met Minority Report verandering in heeft kunnen brengen. Continue Reading
Na die teleurstellende seizoensfinale van Luther nog even iets om de dinsdagavond niet als een nachtkaars uit te laten gaan, dacht ik. Misschien is dat Making A Murderer waar iedereen zo hysterisch over loopt te doen wel wat, dacht ik. Zo fantastisch zal het allemaal ook weer niet zijn, want op social media maken mensen van een drol altijd een slagroomtaart, dacht ik. Dacht ik. Het is nu woensdagochtend en ik stap net trillend van de bank nadat ik 10 uur achter elkaar totaal verbijsterd naar m’n tv heb zitten staren. Wat de fok?! Waar heb ik naar zitten kijken? Hoe kan dit? Wat nu? Continue Reading
Het vervelende van je baan opzeggen zonder concrete vooruitzichten is dat je opeens alleen nog maar die kartonnen Cornflakes van het Albert Heijn huismerk kunt betalen. Het lekkere van je baan opzeggen zonder concrete vooruitzichten is dat je heel veel tijd hebt om, met een bakje van die zompige ellende op schoot, er de ene na de andere serie doorheen te timmeren. Het was dan misschien niet het jaar waarbij één serie met kop en schouders boven de rest uitstak, je kunt in ieder geval wel zeggen dat de kwaliteit van de serie in z’n algemeen alleen maar beter en beter wordt. Applausje voor dat! Uit al mijn koekeloeren is ook dit jaar weer een lijst met aanraders ontstaan en jullie kennen me inmiddels goed genoeg om te weten dat ik niet te beroerd ben om die met jullie te delen. Hoe geweldig is dat wel niet?!
The Last Panthers is losjes gebaseerd op The Pink Panthers, een criminele organisatie uit de Balkan met een voorliefde voor alles wat glittert. The Pink Panthers zijn verantwoordelijk voor een aantal van de meest spectaculaire ramkraken in de geschiedenis van het boevengilde. Sky Atlantic zag daar een mooie kapstok in voor een zesdelige serie vol alfamannetjes met uiteenlopende issues en dat zagen zij goed. Continue Reading
Soms kijk je wel eens van die films, die, al dan niet doelbewust, zó ontzettend slecht zijn dat je ze eigenlijk wel goed móét vinden. Vooral Tarantino en Rodriguez zijn ware meesters in de wereld van de gecultiveerde B-film. Wie herinnert zich niet Danny Trejo, die in Machete met z’n pokdalige kop door dat raam sprong en de dikke darm van z’n belager als safety line gebruikte? Ik kon destijds de drang om midden in de bioscoopzaal op te staan en hysterisch te applaudisseren maar met moeite onderdrukken. Of dan dat einde van Death Proof, waarin Rosario Dawson (Trouw met me!) met d’r vriendinnen net zo lang op het hoofd van Kurt Russel bleef inbeuken totdat ‘t klonk alsof ze een rijpe watermeloen aan het mishandelen waren. Loved it.
Geen horror?!
Tot dusver zagen we dit genre jammer genoeg nog niet echt terug in serieland en dat was volgens de man achter de filmreeks Evil Dead, Sam Raimi, dus van de ratten besnuffeld. Op hoge poten denderde hij het kantoor van Starz binnen en bleef daar stoïcijns met de vuist op tafel slaan, totdat iemand met een beetje beslissingsbevoegdheid hem te woord kwam staan et voilà… Tien afleveringen Ash vs Evil Dead in pocket en de kijker gaat er zo lekker op dat de boel halverwege seizoen één al is verlengd voor een tweede ronde. Continue Reading
Het lijkt er steeds meer op dat ziekenhuisdrama’s de little black dress onder de series zijn. Zonder piepende hartmonitoren en zusters die op Crocks met enorme zakken O+ door de E.R. rennen, is als zender je garderobe blijkbaar niet compleet. Shonda Rhimes schuift ieder jaar weer een Grey’s Anatomy script over tafel waar ze bij ABC geen nee tegen kunnen zeggen; bij Global proberen ze het sinds vorig jaar met Remedy; NBC heeft het niet zo op daglicht en richt zich al een aantal seizoenen op The Night Shift (Al kunnen patiënten sinds kort ook overdag bij de zender terecht met Chicago Med) en ook CBS komt nu met achttien afleveringen kots, pus en andere gutsende ellende. Jammie. Continue Reading