Ergens in El Segundo Californië wordt nog met enige regelmaat een ex-marketing manager van Mattel badend in het zweet wakker na de zoveelste nachtmerrie over mini Chewbacca’s en R2-D2’s. Toen in 1976 ene George Lucas de geboortegrond van Ken en Barbie bezocht met wat ideeën voor poppetjes rond een nieuwe film waar hij mee bezig was, werd hem namelijk vriendelijk de deur gewezen. Poppetjes van filmfiguren, daar viel toch geen rooie rotcent aan te verdienen? 300.000.000 (Ja, driehonderdmiljoen!) Darth Vadertjes en Obi-Wan Kenobitjuz verder kan geconcludeerd worden dat dit niet één van Mattel’s beste beslissingen ooit is geweest. De eigenaren van Kenner – het bedrijf dat wél heil zag in Star Wars: A New Hope – zul je niet horen klagen, chillend op hun jacht van 40 meter met gouden kranen en egaal gebronsde bedienden in micro-bikini’s.
In Plastic Galaxy vertellen oud-medewerkers van Keller over de rollercoaster waar ze na het ja-woord van hun baas in terechtkwamen en zie je dertigers met een vergeelde Millennium Falcon met afgebladerde stickers in de handen en een boyish twinkeling in de ogen weemoedig terugdenken aan die tijd waarin de schappen van de lokale Toys ‘R Us wel flatgebouwen leken, flatgebouwen vol Star Wars goodies.
Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik dus nog nooit een Star Wars film zag (verder heb ik een hele fijne jeugd gehad), maar de cult vibe die er rond de trilogie hangt spreekt ook zeer tot de verbeelding van de cultuurbarbaar in mij. Je kunt Plastic Galaxy dus prima kijken als je je hele leven onder een rots hebt geleefd. Daarnaast is het altijd leuk om welbespraakte mensen los te horen gaan over hun passie. Vind ik dan.
– Plastic Galaxy
– 2014
– 70 minuten
– Boys met hun toys
Olive Kitteridge Next Post:
Sneaker Masks
