Afgelopen week maakte Netflix bekend dat ze volgend jaar met een shitload aan nieuwe Netflix Originals over de brug gaan komen. We moeten ons in 2016 dus niet alleen schrap zetten voor verse seizoenen van oude bekenden als House Of Cards, Narcos en Bloodline, maar gaan ook voor het eerst de hand schudden van het hiphop epos The Get Down, Marvel’s zoon Luke Cage en de eerste Netflix produktie van Franse bodem, Marseille, met Gerard Depardieu in de hoofdrol. Lijken mij persoonlijk dus mooie vooruitzichten. Naast het nodige drama zal Netflix er ook weer een paar komedies uit gaan persen en daar ligt denk ik nog wel wat ruimte voor verbetering.
Netflix komedies
Als ze die gasten in de Abu Ghraib écht eens goed te grazen willen nemen, dan moeten ze dat waterboarding en urenlang met een opgetrokken been op een krukje staan lekker laten voor wat het is en gewoon een paar afleveringen Unbearable Kimmy Schmid opzetten. My gawd, wat een ellende. Wet Hot American Summer, een parodie op de gelijknamige film uit 2001, leek wel een reünie voor de castleden, die er in 2001 ook al bij waren. Het voelde dan ook meer als op Facebook kijken naar foto’s van een feestje waar je zelf niet voor uitgenodigd was. Fuckers. Grace & Frankie was al een stap in de goede richting, maar het was nou ook weer niet zo dat ik uit voorzorg een luier om moest doen om mezelf niet de hele tijd onder te zeiken van het lachen. Dan Master Of None… Hierover lopen de meningen wat uiteen. Nou ja, uiteen… De hele wereld lijkt deze schuddenbuiker van comedian Aziz Ansari helemaal te gek te vinden, maar ik kon me maar niet over dat tenenkrommend slecht acteren van iedereen om Aziz heen zetten. Zijn ouders… Djeezzz. Zelfs Maarten van Rossem zou hun teksten met nog meer enthousiasme je huiskamer in spugen. Met het voorgaande in het achterhoofd zal het je dan ook niet verbazen dat de meest recente Netflix komedie, Real Rob, niet heel erg hoog op mijn to do lijst stond, maar ik keek ‘m. Op m’n tandvlees. Weer.
Tegen beter weten in
Ik ben het product van 90’s R&B en rappers die schreeuwden dat ze het Witte Huis wel eens even zwart zouden komen verven. Als Nick & Simon dus aankondigen dat ze een nieuwe plaat hebben, dan kan ik die wel gaan luisteren in de hoop dat ze me verrassen, maar we moeten natuurlijk wel realistisch blijven. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Real Rob. Je kan wel naar een serie gaan kijken met een hoofdrolspeler die het gezicht was van tandenknarsers als Deuce Bigalow: Male Gigolo en The Hot Chick en hopen dat het gieren van het lachen wordt, maar deep down weet je wel beter. Misschien hoopte ik stiekem dat Netflix Rob Schneider kon rehabiliteren, zoals Tarantino in de 90’s met John Travolta deed, maar die hoop bleek ijdel.
Seinfeld
Eigenlijk is Real Rob gewoon een heel erg waterig aftreksel van Seinfeld. Je krijgt een kijkje in het leven van een stand-up comedian en deze gebruikt zijn dagelijkse beslommeringen om ‘s avonds in de club mensen aan het lachen te krijgen. Wat voor mensen het zijn die om zo’n gast als Rob moeten lachen is mij een raadsel, maar ze bestaan. In ieder geval in de serie. Er is niet echt één grote verhaallijn, los van Rob’s leven in z’n algemeen, of het moet zijn dat Rob bij een tv-netwerk een script probeert te slijten over zijn leven. Waar hebben we dat eerder gezien? Precies, Seinfeld. Misschien dat Rob zich lekker heeft laten inspireren toen hij bij Seinfeld een klein gastrolletje mocht komen spelen. Who knows. Eigenlijk komt het er dus gewoon op neer dat Rob in Real Rob Rob speelt en als je Rob niks vindt, dan gaat Rob in Real Rob niet opeens een Rob zijn die je wel leuk vindt.
– Netflix
– 2015 – 2017
– 2 seizoenen
– Soort Seinfeld, maar dan op alle vlakken slechter
– 25 minuten per aflevering
Into The Badlands Next Post:
Blood & Oil
