De Belgen. Ze waren eigenlijk altijd al beter in friet dan wij, hebben met Hazard, De Bruyne en Lukaku voetballers waar het oranje legioen alleen maar van kan dromen en nu leggen ze ons ook nog eens het vuur aan de schenen als het op series aankomt. Ik weet dat het achteraf makkelijk praten is, maar koning Willem I had die onafhankelijkheidsverklaring natuurlijk nooit moeten ondertekenen. Blonken onze zuiderburen de afgelopen jaren al uit met nagelbijters als Ennemi Public, Beau Séjour en La Trêve, ook Tabula Rasa is er weer één die laat zien dat ze daar in België de smaak goed te pakken hebben.
Doolhof zonder uitgang
Tabula Rasa, wat in het Latijn zoveel wil zeggen als onbeschreven blad of een nieuw begin, gaat over de voormalige balletdanseres Annemie D’Haeze. Het kortetermijngeheugen van Mie, zoals vrienden en familie haar noemen, is wel eens beter geweest. Na een auto-ongeluk hangt haar hele leven van post-its en ezelsbruggetjes aan elkaar. Haar geheugen is een doolhof zonder uitgang, een repeterende breuk waar maar geen einde aan komt. Alsof worstelen tegen je eigen brein nog niet vervelend genoeg is, belandt Mie tot overmaat van ramp ook nog eens in een ‘zottenkot’. Het is de bedoeling dat ze tussen de steriele witte muren van de inrichting haar gedachten weer op een rijtje krijgt, maar het is wat lastig tot rust komen als de nationale recherche continu in je nek hijgt. Mie is namelijk de hoofdverdachte in een verdwijningszaak. Een medewerker van de lokale milieustraat is spoorloos verdwenen en Mie is de laatste die hem in levende lijve heeft gezien. Allemaal leuk en aardig, maar iemand ondervragen die ‘s middags al niet meer weet wat ze ‘s ochtends als ontbijt had, zorgt natuurlijk wel voor de nodige problemen.
Paradijsvogels en rood zand
Tabula Rasa is in de basis een whodunnit, maar wel één die aflevering na aflevering bizarder wordt. Ik kan me dan ook best voorstellen dat deze niet voor iedereen is. Hij vraagt het nodige van je inbeeldingsvermogen en pas na een aflevering of vier wordt duidelijk waar je precies naar zit te kijken. Ik hou daar dus wel van. Het is weer eens wat anders dan de zoveelste overgeproduceerde ziekenhuis- of advocatenserie. Het script is origineel en zit vol plottwisten, de vormgeving is om de vingers bij af te likken en de cast is – zoals wel vaker bij Belgische series – een bonte verzameling paradijsvogels. Zeg nou zelf…
… deze twee zul je niet snel in een aflevering van Grey’s Anatomy zien opduiken.
… hoeveel zuurstoftekort moet je bij de geboorte hebben gehad om vrijwillig zo’n bril af te rekenen?
… deze heerlijk doorleefde kop hebben ze toch gewoon uit de kajuit van Roodbaard getrokken?
Tabula Rasa is een visueel gebakje. De cinematografie zorgt voor een lekkere donkere vibe, maar de bonuspunten zitten hem vooral in de manier waarop Mie haar geheugenverlies in beeld wordt gebracht. Herinneringen worden met enige regelmaat door een rode zandstorm weggevaagd en laten Mie achter als een lege huls, als een bibliotheek zonder boeken. Het is dit soort oog voor detail wat de serie net even iets extra’s geeft, iets wat je je over een half jaar nog kunt herinneren.
Punten van kritiek
Net als in Beau Séjour en La Trêve is het acteerwerk niet altijd even Gouden Kalf-waardig. Gelukkig is het verhaal spannend genoeg om dat een beetje te verbloemen. Verder heeft Tabula Rasa negen afleveringen, maar dat hadden er misschien wel tien moeten zijn. Niet alleen om dwangneuroten zoals ik een mooi even getal te geven, maar ook zodat er iets meer tijd was geweest voor de grote finale. De laatste aflevering voelt namelijk wat gehaast. Alsof er in de laatste 50 minuten net iets te veel uitgelegd moet worden om het verhaal rond te krijgen. Is jammer. Vind ik dan. Neemt allemaal niet weg dat je deze natuurlijk gewoon moet kijken. Zeker als je niet vies bent van een spannende Europese thriller op zijn tijd.
– VRT
– 2017 – 2017
– 1 seizoen
– Memorie op leven en dood met een ernstig geheugenprobleem
– 50 minuten per aflevering
Bad Banks Next Post:
O Mecanismo
