Ja sorry, het was even een tijdje stilletjes aan het front. Ik was druk. Dat heb je soms wel eens. Druk met werk en druk met die nieuwe serie met Tim Robbins . “Wat?!”, hoor ik je denken, “Is er na The Spoils Of Babylon wéér een serie met die halfgod van The Shawshank Redemption er in? Wat een feest. Laat me hier in huis even wat slingers aan het plafond prikken en zo’n lekker mal papieren hoedje opzetten. Ooh, en Jack Black en die psychisch gestoorde pornosnor uit Orange Is The New Black dragen ook hun steentje bij? Chill. Heb geen posters van die gasten boven m’n bed, maar ik lust ze best in een serie, helemaal als die serie ook nog eens van HBO is. Waar gaat dit nieuwe huzarenstukje precies over?”. Nou, grappig dat er over begint, want dat vraag ik me na het zien van alle tien de afleveringen ook af. Quelle une misère (Dat is dus ‘Wat een ellende’ in het Frans).
Het rommelt in Pakistan en als de zoveelste machtswellusteling het er voor het zeggen krijgt, drukt een Derde Wereldoorlog langzaam de neus tegen het raam. Het is aan de sexverslaafde Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken (Tim Robbins), een nietszeggende medewerker van de Amerikaanse ambassade in Islamabad (Jack Black) en een doorgesnoven fighter pilot op een vliegdekschip in de Rode Zee (Pablo Schreiber) om de wereld te redden van de ondergang. Zo kort en beknopt klinkt het nog heel wat, maar laat je geen loer draaien, beste mensen.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben nogal merktrouw. Als ik heel eerlijk ben zou ik hier merkgeil moeten zeggen, maar ik wil ook weer niet té oppervlakkig overkomen. Al sinds ik ze kon betalen van m’n krantenwijk, hangen de billen iedere dag ontspannen in Björn; Pepsi drink ik niet, dat moet Coca Cola zijn en die hou ik thuis op temperatuur in een knalrode SMEG koelkast. I love my brands, maar je moet je er wel bij neerleggen dat ook zij af en toe de plank volledig mis slaan. Zo liet Nike – nadat Michael Jordan (voor de eerste keer) met pensioen was gegaan – zijn nieuwe schoenen in elkaar knutselen door de blinde stagiair van het bouwbedrijf om de hoek,
What the fuck is dit? Het is twintig jaar geleden en ik ben nog steeds aan het bijkomen van deze aanslag op m’n netvlies.
kreeg de hoofdontwerper van BMW schijnbaar een tia net toen hij bezig was met het ontwerp voor de nieuwe ‘head turner’ van 1993
Hier gaat zoveel verkeerd, dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen.
en had de directeur van HBO blijkbaar wat teveel dingen aan zijn hoofd toen hij een krabbel zette onder het uitzendschema van The Brink, want die had natuurlijk nooit op tv moeten komen. HBO onwaardig. De insteek is dat zo nu en dan de tranen over je wangen moeten rollen van het lachen. Nou, die tranen waren er, maar met lachen had het niet zoveel te maken. Het brengen van humor is al lastig, vraag maar aan Guido Weijers, maar het maken van goede satire is helemaal een kunst. Een kunst die de schrijver van The Brink helaas niet helemaal machtig is gebleken. Hierdoor is het een komedie geworden waarbij je op de bank na iedere grappig bedoelde punchline hoofdschuddend naar het schermpje van je telefoon kijkt, in de hoop op een Tinder match, die je van de hoognodige afleiding kan voorzien. Tim Robbins kan sinds de Shawshank bij mij niet veel verkeerd doen, maar het script van The Brink had hij beter kunnen bewaren om zijn Golden Globe en Acadamy Award in te verpakken tijdens een volgende verhuizing. Heeft ie jammer genoeg niet gedaan en nu zitten we allemaal met de ellende. Lekker dan.
– HBO
– 2015 – 2015
– 1 seizoen
– Schijnbaar bedoeld om te lachen.
– 20 minuten per aflevering.
Ballers Next Post:
Nieuwe series: Najaar 2015
