Oesters. Sommigen laten geen kans ongelegen om zich ‘t libido van een volbloed Arabische dekhengst te slurpen, terwijl anderen al beginnen te braken bij het idee van die ziltige snot aan de lippen. Het verzameld werk van Andre Rieu. In menig verzorgingshuis is de advocaat niet aan te slepen zodra de eerste klanken Strauss uit de speakers knallen, terwijl de gemiddelde Radio4 luisteraar er heilig van overtuigd is dat er een zeehondje sterft elke keer als Rieu z’n Stradivarius oppakt. Je hebt soms van die dingen die zich heel makkelijk laten opdelen in voor- en tegenstanders en de nieuwe van Netflix lijkt ook in die categorie te vallen. Velen van jullie zullen na een aflevering of twee totaal verward de stekker trekker, maar ik weet zeker dat er ook enthousiastelingen gaan zijn. The OA is namelijk weer eens wat anders. Iets totaal anders. Iets “waar-de-fok-zit-ik-naar-te-kijken-maar-dit-is-wel-interessant” anders.
Waar te beginnen?
Alles wat je over The OA zegt is eigenlijk te veel, maar jullie hebben natuurlijk wel íéts nodig om niet volledig in ‘t duister te tasten. Misschien dat de volgende steekwoorden helpen: blind, vermist, koekoek, opluchting, FBI, kraakpand, The Prairie 5, bedtime stories, Rusland, busje komt niet zo, halfdood, hoerenkast, babysnatchers, nachtmerries, pillenfabriek, 21, papa, Lady Liberty, straatmuzikant, Jekyll, Hyde, op kamers, glazen kamers, kattenbrokken, Homer, niet Simpson, broodje vlees, vol over de longen, kopje onder, vogue, power yoga, lichaamsversiering, ellende in een badkuip, ALS, je gelooft ‘t niet, bos, brug, bed, chaos in de kantine.
Jij. Nu. Waarschijnlijk.
Begrijp ik, maar hier zul je het mee moeten doen.
Geen simpel fastfood
Netflix kondigde The OA aan als een moetkijker voor de liefhebbers van Stranger Things, maar ik vind ‘t meer een kruising tussen de vibe van Sense8 en ‘t mysterieuze en ongrijpbare van The Leftovers. Het is niet met ‘t verstand op nul achterover hangen, er wordt ook wat verwacht van jou als kijker. Dat je oplet, anders begrijp je er binnen de kortste keren geen reet meer van! The OA is dus een uitdaging, maar voor de doorzetters ontvouwt zich een verhaal vol spanning, schoonheid en verbazing. Daarnaast voelt de sobere manier van filmen bij vlagen bijna Scandinavisch aan en dat is altijd lekker. Vind ik dan. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit er niet één is voor de massa, maar mocht je eraan beginnen, geef het dan in ieder geval een aflevering of drie de kans. It’ll grow on you, I’m sure. I think. Probably.
– Netflix
– 2016 – 2016
– 1 seizoen
– Te veel weirdness om in één regel te duiden
– 50 minuten per aflevering
