Orange Is The New Black. Wentworth. Celblok H. Capadocia. Girls Incarcerated. Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat er sprake is van een wereldwijd netwerk van mensen – een geheim genootschap, zo u wil – die bovengemiddeld goed gaan op opgesloten vrouwen. Misschien hebben ze vroeger te weinig aandacht gekregen van hun moeder of misschien hebben ze wel net iets te vaak een blauwtje gelopen in de kroeg. Wat dan ook de reden is voor hun gevangen vrouwen fetisj, ze worden op hun wenken bediend. Series over vrouwelijke gevangenen schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond en ook in Spanje zijn ze niet te beroerd geweest om de lokale Bijlmerbajes om te toveren tot filmset. Het gevolg: Vis A Vis.
Déjà vu
In Vis A Vis komt een ietwat naïve, blonde chic op nogal knullige wijze in de gevangenis terecht. Een gevangenis waar – als je op de tepels van de bewoonsters af moet gaan – de airco permanent op full blast staat. Maar dat terzijde. Macarena – want zo heet ze – komt binnen als schuchter groentje, maar groeit na een wat onwennig begin langzaam uit tot de ongekroonde koningin van de Cruz del Sur gevangenis. En dat is niet de enige transformatie die ze doormaakt. Het is na een zware werkdag altijd fijn om even te klankborden met je wederhelft en aangezien er in de gevangenis een chronisch gebrek is aan mannen, besluit Macarena uiteindelijk haar inner-lesbi wat meer de ruimte te geven. Eeeeey, Macarena! Aaaiiiight!
Naranja es el nuevo negro
Als je als hardcore seriekijker nu denkt: hé, dat verhaal komt mij wel heel erg bekend voor… dat klopt! Deze Vrouwenvleugel van de Spaanse zender Antena 3 – tevens verantwoordelijk voor de hitserie La Casa de Papel – heeft wel verdacht veel weg van Orange Is The New Black en dat is ook meteen het grootste punt van kritiek. Je zou kunnen zeggen dat we het verhaal van een bleu meisje tussen een kudde hongerige hyena’s na acht seizoenen Piper Chapman wel gezien hebben. Je zou niet eens ongelijk hebben. Toch is Vis A Vis wel meer dan ‘slechts’ de Spaanse versie van Orange Is The New Black. Het is rauwer, minder camp en er is meer ruimte voor verhalen buiten de gevangenis. Wat dat betreft heeft het ook wel iets weg van het Australische Wentworth. Zeker naarmate de seizoenen vorderen, ontwikkelt Vis A Vis meer en meer haar eigen karakter. Met de close-ups van intense blikken, de niet altijd even sterke dialogen en de onheilspellende tunes uit de stock music database voelt het bij vlagen een beetje telenovella-achtig aan, maar dat heb je al snel bij Spaanse en Zuid-Amerikaanse series. Kijk bijvoorbeeld maar naar naar Sé Quién Eres en Mar de Plástico. Ondanks dat blijf je – niet in de laatste plaats door de kettingbotsing van cliffhangers – toch geboeid kijken. Zeker even proberen dus. Al moeten mensen die het laatste seizoen van Orange Is The New Black er net op hebben zitten, misschien eerst even een korte afkoelingsperiode inlassen.
Darmen
En nog even… Wat is dat ding met het vibrato van dokter Sandoval? De stem van die kerel is zó laag, dat m’n darmen – iedere keer als hij aan het woord komt – alle zeilen bij moeten zetten om er geen enorme bende van te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik zou een moord doen voor de bariton van Morgan Freeman, maar dit is wel het andere uiterste. Zijn stem is zo laag dat het gewoon onprettig wordt om naar te luisteren. Op zich sluit dat dan wel weer lekker aan op zijn onprettige persoonlijkheid. Wat een lul is die gozer. Moest ik nog even kwijt.
– Antena 3
– 2015 – 2019
– 4 seizoenen
– De Spaanse Orange Is The New Black, met een twist.
– 60 minuten per aflevering
Snowfall Next Post:
Pennyworth
