Ik kijk series. Veel series. Ok, ik kijk kansloos veel series, maar vind dat leuk. Laat me. De laatste tijd vraag ik me alleen wel steeds vaker af of de bodem van de serie-ideeënbron niet langzaam maar zeker in zicht begint te komen. Hoe vaak moeten wij ons als kijker nog opladen voor een tienluik rond een sociaal-gehandicapte detective met de nodige problemen in de privésfeer, die op uiterst onorthodoxe, edoch zeer effectieve wijze zich een weg baant richting het oplossen van een welhaast schier onmogelijke zaak? Of schotel ons anders schaamteloos de zoveelste ziekenhuisserie voor die niet alleen draait om mensen die bij een freak accident met hun hand zijn vast komen te zitten in een roestige wood chipper, maar die ook het verhaal vertelt van belachelijk knappe artsen die het om de beurt met elkaar doen in de on call room. Hoe gaan zenders ons ook de komende jaren nog voorzien van prettig kijkvoer, dat niet lijkt te zijn opgebraakt en overgoten met een net iets anders sausje? Het antwoord lijkt volgens sommige van hen te liggen bij films, of beter gezegd, het verserieficeren van films (En ja, serieficeren is vanaf nu gewoon een woord dat jullie ook met een stalen smoel mogen bezigen.). Afgelopen jaar knipte FX Fargo al in stukken en deed El Rey hetzelfde met Tarantino’s From Dusk Till Dawn en ook dit jaar worden een aantal klassiekers van het witte doek in hapklare brokken je woonkamer in geslingerd. Zo gaat Fox het proberen met Tom Cruise z’n Minority Report, waagt CBS een poging met Limitless en heeft SyFy onlangs de 90’s cultfilm 12 Monkeys onder handen genomen.
Het is een puinhoop in 2043. Een nogal agressief en dodelijk virus heeft een aanzienlijke hap genomen uit de wereldbevolking en is nog lang niet klaar met eten. Gelukkig is het 28 jaar van nu blijkbaar volkomen normaal om op een gepimpte tandartsstoel te gaan liggen en je naar een ander jaar te laten schieten en dit geeft James Cole dan ook de gelegenheid om terug in de tijd te reizen en orde op zaken te stellen. Hij moet dan alleen wel wat mensen zien te overtuigen van het feit dat hij met een belangrijke boodschap uit de toekomst komt en niet met een zooitje waanideeën uit het gesticht om de hoek.
Op zich heeft SyFy het nog niet eens zo heel erg slecht gedaan. Het blijft gevaarlijk om je tanden te zetten in een film die iedereen kent en daar zijn ze redelijk mee weggekomen. De serie heeft genoeg van de film om het familie te laten zijn, maar wijkt hier en daar voldoende af om ook te kunnen verrassen. Waar ik me uiteindelijk alleen niet overheen kon zetten was het hysterische gespring van jaar naar jaar. Ik zou daar nu iets heel absurd hilarisch over kunnen schrijven, maar dat deed Piekarskia (wie kent hem/haar niet?) op IMDb al.
Het probleem zit hem er volgens mij vooral in dat er simpelweg te weinig verhaal is om dertien afleveringen mee te vullen. Dit resulteert in oeverloos heen en weer springen in de tijd, waarbij je op een gegeven moment gewoon afhaakt en je telefoon pakt om ondertussen dat ene Candy Crush level te spelen waar je al weken lang je tanden op stuk bijt.
– SyFy
– 2015 – 2018
– 4 seizoenen
– Die film van Bruce en Brad, maar dan uitgesmeerd over 13 afleveringen.
– 45 minuten per aflevering
American Odyssey Next Post:
Sense8
