Ik moest er zelf vader voor worden om me pas écht te realiseren hoe makkelijk en casual er vaak wordt gepraat over het krijgen van kinderen. Je wordt op verjaardagen, vrijmibo’s, schoolreünies en babyshowers ongevraagd gebombardeerd met vragen als: ‘Wordt het voor jou geen tijd voor kids?’ of ‘Wanneer gaan jullie voor nummer twee?’. Shut. The. Fuck. Up. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend.
De vragenstellers hebben doorgaans geen flauw benul van wat er zich achter de voordeur van de ontvangers afspeelt. Misschien is er al jaren een hardnekkige kinderwens, maar laten de zwemmers of eierstokken het steevast afweten. Misschien zijn ze net aan het bijkomen van de zoveelste miskraam of hebben ze inmiddels de waarde van een leuke middenklasser stukgeslagen op mislukte ivf-behandelingen. Niet alleen de Nederlander – met zijn LeKkErRe rEcHt dOoR zEe mEnTaLiTEit – denkt zich die opmerkingen te kunnen permiteren, ook over de grens hebben ze er blijkbaar een handje van.
Zo schenen de Canadezen met How To Buy A Baby al wat licht op de onbeschoftheid van hun landgenoten en diende die serie weer als inspiratiebron voor het hartverwarmende – en verrassend grappige – Alla Utom Vi. Een intieme Zweedse dramedy die laat zien hoeveel pijn er schuil kan gaan achter een onschuldig bedoelde ‘jij zou zo’n goeie vader/moeder zijn’.
Arme Hilma en Ola
Hilma en Ola zijn dat koppel wat zo goed bij elkaar past, dat ze je ze nauwelijks nog los van elkaar kunt zien. Het is alsof ze zijn vergroeid tot één persoon. In de goede zin van het woord. Niet in de zin van een gezamelijk Facebook-account of met matching trainingspakken op de Batavus. Hilma en Ola gaan samen als bacon ‘n eggs, als getunede BMW’s en mannen met een chronisch geslachtsdeelcomplex. Voor de buitenwereld zijn ze dat onverwoestbare stel dat elkaar trouw zal blijven tot de kist. Achter gesloten deuren komt hun relatie echter steeds meer onder druk te staan door iets waar ze totaal geen controle over hebben: een enorme drang naar gebroken nachten en poepluiers. Hilma en Ola zouden niets liever willen dan een kind, maar de weg daar naartoe is op z’n zachtst gezegd heuvelachtig.
Lief, sympathiek én grappig
Everyone But Us is een hele kleine, maar ook lieve en sympathieke serie. Misschien is het juist wel lief en sympathiek omdát het zo klein is. Het is kwetsbaar, bij vlagen breekbaar bijna. Niets anders dan twee mensen die heel veel van elkaar houden, maar op barsten staan door een duivels dilemma. Het heeft wat dat betreft veel weg van A Body That Works, één van de beste series die ik de afgelopen tijd zag. Daar waar A Body That Works kiest voor de stomp in je maag, gaat Everyone But Us voor de relativering. De toon is vele malen lichter en je kunt niet anders dan op gezette tijden hardop grinniken. Hilma en Ola zijn innemend. Heel innemend. Ik zou zo twee weken – in een net iets te kleine stacaravan – met ze op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk. Daardoor ben je als kijker ook zo begaan met hun lot. Je wil voor ze juichen, maar dan moet het leven wel reden geven tot een feestje. Of de slingers ook daadwerkelijk uitkunnen, kun je zien in een uiterst bingebare 20-klapper die je er op een druilerige zondag met kinderlijk gemak doorheen timmert.
– Discovery+ (Sweden), maar in Nederland op NPO Plus
– 2021 – 2024
– 2 seizoenen
– Zwangeschapstruggles met een lach en een traan
– 25 minuten per aflevering
Eric Next Post:
