Mocht je denken, ik heb wel zin om wat te schuddebuiken, misschien is die nieuwe serie van die Schotse stand-up comedian op Netflix wel wat, dan zou ik eerst even het onderstaande lezen. Richard Gadd – de grappenmaker in kwestie – schaart zich met Baby Raindeer namelijk niet direct in het rijtje Jerry Seinfeld, Aziz Ansari, Ricky Gervais, Ali Wong of Ramy Youssef. Als je op zoek bent naar wat gegrinnik en gegniffel, dan is deze nieuwste van Netflix niet de serie voor jou. Dit waargebeurde verhaal is namelijk een posttraumatische stressstoornis verpakt als serie. Het is alsof de therapeut van Gadd heeft gezegd: “Heb je weleens geprobeerd om het van je af te schrijven? Met een beetje geluk verfilmen ze dit bizarre verhaal gewoon en hou je er ook nog wat aan over”. Het resultaat is een ongekend tragisch verhaal over een man – vol zelfhaat – met meer issues dan een roestige Peugeot 504 die al jarenlang in één of andere Franse schuur staat te verstoffen. Wel even iets anders dan een lekker avondje lachen dus. Dan ben je in ieder geval gewaarschuwd.
Swiftie on steroids
De dag dat Martha Scott de bar in loopt waar Donny Dunn achter de tap staat, is de dag waarop alles als een kaartenhuis in elkaar dondert. Voor Donny althans. Een vriendelijk gebaar – een kop thee van het huis – is genoeg om zijn hele leven overhoop te halen. Martha blijkt alles behalve fris in de bovenkamer en ontwikkelt een Donny-obsessie die doorgewinterde ‘Swifties’ reduceert tot ingetogen fangirls. Haar agressive en intimiderende ‘flirttechnieken’ drijven Donny – een worstelende stand-up comedian met wat destructieve neigingen – tot wanhoop, maar maken ook iets in hem los wat al jaren achter slot en grendel leefde. Zijn getroebleerde verleden blijkt een veelkoppige draak die door Donny niet alleen onthoofd, maar ook in de ogen gekeken moet worden.
Ongemakkelijke koortsdroom
Baby Raindeer is allesbehalve een makkelijke zit. Het is een aanhoudende koortsdroom. Tegen het einde wordt het zó persoonlijk, dat het bijna ondragelijk ongemakkelijk wordt. Een beetje zoals oud-klasgenoten van de middelbare school die op social media houterige dansvideo’s of foto’s van hun placenta plaatsen. Het is even ongerieflijk als intrigerend. Het is als rijden langs een zware kettingbotsing op de andere weghelft: je wil niet kijken, maar je moet. Noem het ramptoerisme, noem het zelfkastijding, noem het een vreemdsoortige manier van medeleven, Baby Raindeer is het allemaal. Richard Gadd tikt misère-levels aan die ik eerder alleen in Patrick Melrose en I Know This Much Is True zag. Deze nieuwste van Netflix is dus vooral kijkvoer voor mensen die licht verontrustende voldoening halen uit reizen door merg en been. Ben jij er daar één van, waag je dan aan dit zevenluik. Het is er één die je niet snel zult vergeten.
– Netflix
– 2024 – 2024
– 1 seizoen
– Een posttraumatische stressstoornis verpakt als serie
– 30 minuten per. aflevering
