Het lijkt er steeds meer op dat ziekenhuisdrama’s de little black dress onder de series zijn. Zonder piepende hartmonitoren en zusters die op Crocks met enorme zakken O+ door de E.R. rennen, is als zender je garderobe blijkbaar niet compleet. Shonda Rhimes schuift ieder jaar weer een Grey’s Anatomy script over tafel waar ze bij ABC geen nee tegen kunnen zeggen; bij Global proberen ze het sinds vorig jaar met Remedy; NBC heeft het niet zo op daglicht en richt zich al een aantal seizoenen op The Night Shift (Al kunnen patiënten sinds kort ook overdag bij de zender terecht met Chicago Med) en ook CBS komt nu met achttien afleveringen kots, pus en andere gutsende ellende. Jammie.
Code black
In Nederland kennen we eigenlijk alleen Code Oranje. Code Oranje is als het KNMI zegt dat we allemaal gaan sterven aan bruut natuurgeweld, maar de wind uiteindelijk niet eens sterk genoeg is om m’n buurmeisje van d’r driewieler te blazen. Nee, dan het USC Medical Center in Los Angeles, daar hebben ze Code Black. Los van het feit dat Code Black vele malen cooler klinkt, betekent het ook nog eens dat de pleuris écht is uitgebroken. Tijdens Code Black zit de E.R. van het ziekenhuis helemaal vol. Zo vol, dat de artsen zelfs tegen Biggie‘s entourage gezegd zouden hebben dat ze bij de receptie maar om een pincet moesten vragen om al die kogels er uit te vissen. De stress, de chaos, de rondslingerende lichaamsdelen van volkomen onbekenden, het leek beginnend arts Ryan McGarry een prima uitgangspunt voor een documentaire, Code Black, en omdat “beter goed gejat, dan slecht bedacht” echt niet alleen in Nederland een gezegde is, maakte CBS er vervolgens doodleuk een serie van.
Just another ziekenhuisserie?
Ik had mijn serie game nog niet helemaal op orde toen ER hier in Nederland werd uitgezonden, dus voor mij is Grey’s Anatomy de moeder aller ziekenhuisseries. Natuurlijk is dat door de jaren heen meer en meer een soap geworden en natuurlijk zou al dat gevoos zich intussen net zo goed kunnen afspelen onder het personeel van een willekeurige bouwmarkt, maar toch. Daar waar Grey’s Anatomy inmiddels dus meer lijkt te gaan over wie er nú weer in de on call room liggen te krikken, focust Code Black zich vooral op de patiënten en hun vaak benarde situaties. Vraag is alleen hoelang CBS dat interessant kan houden. Inmiddels kennen we het trucje van de arts in opleiding, die volgens de ouders van een bloedhoestend kind niet goed genoeg is om een juist oordeel te vellen, wel. Hetzelfde geldt voor de meeste kwetsuren waar het schrijversteam mee over de brug komt. Massale car crash? Been there. Houthakker met een halve boomstronk door z’n borstkas? Gezien. De enige manier om de kijker aan z’n scherm gekluisterd te houden, is de combinatie van lekkere freak accidents én interessante hoofdpersonen met een verhaal. Aan dat laatste ontbreekt het een beetje. Het duurt zeker een aflevering of tien, voordat de karakters van de verschillende personages een beetje worden uitgediept. Keek jij nog nooit iets met slangetjes en stethoscopen en heb je geen zin om je door meer dan 250 afleveringen (de tering) Grey’s Anatomy heen te ploeteren, geef dan zeker Code Black een kans. De basis staat, de look & feel is zeker niet verkeerd en nu is het alleen nog hopen op meer verhaallijn, die er voor gaat zorgen dat je aan één aflevering per keer niet genoeg hebt.
– CBS
– 2015 – 2018
– 3 seizoenen
– Lekker veel bloed en drama op de Eerste Hulp.
– 45 minuten per aflevering
Blood & Oil Next Post:
Ash vs Evil Dead
