Wat zou jij doen als je te horen krijgt dat je niet lang meer te leven hebt? Nog even snel die IMDB Top 250 er doorheen proberen te jassen? Eindelijk aan die Bob Ross cursus beginnen, zodat je al je vrienden, kennissen en familieleden kunt achterlaten – noem het maar gewoon opzadelen – met een kitscherige paarse waterval aan de muur van de woonkamer? Of zou je alle remmen los gooien en je overgeven aan de geneugten des levens? Schaamteloos je neus over een spiegel vol coke trekken of net als de mannen in Druk je cornflakes alleen nog maar met Baileys eten? Zou je het zoeken in verdovende middelen of je verlichting bewerkstelligen door van De Kamasoetra je nieuwe Bijbel maken? Dat laatste is de weg die podcastmaakster Molly Kochan insloeg, nadat ze de diagnose terminale kanker kreeg. In de laatste jaren voor haar dood scheidde ze van haar man, op zoek naar het orgasme waar ze al haar hele leven naar smachtte. Ze vertelde erover in haar podcast Dying For Sex en daar heeft FX nu een hele lieve, ontroerende dramedie van gemaakt.
Een dagboek van empowerment
In de serieversie van Dying For Sex is het aan niemand minder dan Michelle Williams om de naam van Molly eer aan te doen. En dat doet ze met verve. Uiterst breekbaar – maar op een manier die ook veel kracht uitstraalt – vertelt zij het verhaal van een jonge vrouw die door middel van een seksuele revolutie haar leven weer in eigen hand neemt. Het is een portret – een dagboek – van emancipatie en empowerment. Maar tegelijkertijd ook een beetje een existentiële crisis verpakt als serie.
Droevige feel good
Dying For Sex speelt op dezelfde manier met je emoties als Gevoel Voor Tumor dat deed. Het ene moment hoop je dat voorbijgangers geen blik in je woonkamer werpen, omdat je met een ugly cry van jewelste op de bank zit en ogenblikken later heeft die rooie snotneus plaatsgemaakt voor een grote glimlach en een warm hart. Dying For Sex is dan ook feel good-tv met een droevig randje. Met name de laatste aflevering is er één die de emo-schizo in je naarboven haalt. Een ware rollercoaster, zoals ze zeggen. Gelukkig is er dus ook voldoende plaats voor een lach. Met name Molly’s gedachtengang – die als voice-over de serie van commentaar voorziet – deed mij meermaals grinniken en ook haar vriendschap met de licht chaotische Nikki zorgt geregeld voor de nodige comic relief. Maak je dus maar klaar voor een emotionele achtbaan die op sympathieke wijze universele thema’s als de dood, liefde, seks, vriendschap en afscheid ter sprake brengt.
- FX
- 2025 – 2025
- 1 seizoen
- De seksuele revolutie van een terminale vrouw met humor
- 30 minuten per aflevering
Mobland Next Post:
I, Jack Wright
