Je komt thuis van een avondje met de boys, schopt in de gang je schoenen uit en terwijl je richting de woonkamer loopt zwelt een hevig gesnurk met elke stap harder aan. Daar op de bank ligt ze, je vriendin. Kwijlend over alle kussens, nadat ze in slaap is gesukkeld tijdens de Orange Is The New Black-marathon die ze al weken in haar agenda had staan.
Je gaat doen wat ze in films doen. Eindelijk komen al die uren in de sportschool goed van pas. Voorzichtig til je haar van de bank en manoeuvreert je langs dat verschrikkelijke dressoir wat jullie van haar ouders kregen, door de gang en op de tenen over de krakende trap. Bij de slaapkamer aangekomen drapeer je haar in jullie vers opgemaakte bed en laat haar verdwijnen onder het dikke donzen dekbed. Nou dat. Dat. Dat is dus de manier waarop de chefs van het Spaanse sterrenrestaurant El Bulli een asperge op een bord leggen. Met liefde en uiterste precisie. Draperen, niet leggen.
Er ooit nog eten gaat lastig worden aangezien dit restaurant der restauranten onder de rook van Barcelona in 2011 de deuren sloot. Gelukkig is er een documentaire over het reilen en zeilen in één van de eerste keukens waar moleculair koken het daglicht zag. Is namelijk bizar interessant. Ook voor mensen die elke avond een stoommaaltijd uit de magnetron trekken.
– El Bulli: Cooking In Progress
– 2001
– Documentempura garnalen op een bedje van fettuccine.
– 108 minuten
The Station Agent Next Post:
My First Number Book. For Little Sneakerheads