Als Benedict Cumberbatch in een serie zit, dan smul ik daarvan. Dat zijn nou eenmaal de regels. Mijn regels. Noem het een grondbeginsel. Zo likte ik de vingers af bij Sherlock, raakte ik levensbedreigend verstrikt in de driehoeksverhouding van Parade’s End en zorgden de diepe dalen van Patrick Melrose ervoor dat ik bijna naar de Prozac greep. Met de aankondiging van Eric zag ik dus al een nieuwe kanshebber voor mijn top 5 beste series van 2024, maar dat bleek toch wat voorbarig. Eric is zeker geen slecht tijdverdrijf, maar op de één of andere manier doet het me vooral aan een hoop andere – en betere – series denken.
Kidding
Benedict Cumberbatch is Vincent en Vincent is de Jim Henson van het groezelige New York van de eighties. Het New York wat nog niet is strakgetrokken door burgemeester Giuliani’s zero tolerance-beleid. Vincent is de bevlogen artistiek leider van een soort lokale Sesamstraat, maar recentelijk zitten zijn destructieve levensstijl – en zijn onhebbelijke karakter – hem steeds meer in de weg. Vincent heeft een hardnekkige midlifecrisis te pakken en volgt daarmee hetzelfde pad als poppenspeler Jeff Pickles – gespeeld door een ontketende Jim Carrey – in het magistrale Kidding.
Happy Patrick Melrose
Vincent is sowieso al niet iemand die je voor je verjaardag zou uitnodigen, maar wanneer zijn zoon vermist raakt is hij helemaal niet meer te genieten. Hij gaat full Patrick Melrose – een disfunctioneel personage waar Cumberbatch eerder al vorm aan gaf – en vindt alleen nog maar een luisterend oor bij Eric, een door zijn zoon ontworpen vriendelijke reus die doet denken aan de monsters uit Where The Wild Things Are. Eric wordt zijn partner in crime, zijn dark passenger. Het duiveltje op zijn schouder dat hem – in de zoektocht naar zijn zoon – om de haverklap nogal dubieuze adviezen influistert. Een plot waarbij de doorgewinterde seriekijker waarschijnlijk direct pavlovt naar het haast hallicunante Happy! van Syfy.
Bijna alles
Eric heeft eigenlijk alles: een goeie cast, een degelijke storyline, een lekker bijdehand monster en die stemmige 80’s vibe die we eerder al zagen in Netflix-monumenten als When They See Us en Stranger Things. Genoeg om enthousiast van te worden, zou je zeggen. Toch bekruipt je tijdens het kijken het gevoel dat je maar weinig nieuws voorgeschoteld krijgt. Ik ben helemaal voor ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’, maar ook series in die categorie moeten iets eigens hebben. Iets waarmee ze zich onderscheiden van de series die als inspiratiebron dienden. Bij Eric ontbreekt dat een beetje. Het heeft Kidding en Happy! in een mixer gegooid en de uitkomst is allesbehalve 1+1=3. Wie tijd wil besparen moet dus vooral aan Eric beginnen, maar als je verder geen grootse plannen hebt, dan zou ik lekker op het gemakje Kidding en Happy! wegtikken.
– Netflix
– 2024 – 2024
– 1 seizoen
– Een soort Kidding meets Happy!
– 50 minuten per aflevering
Clipped Next Post:
Alla Utom Vi a.k.a. Everyone But Us
