Als je ooit over de Brooklyn Bridge in zo’n gele vierwieler tegen die imposante skyline van New York aan bent gereden, dan herken je waarschijnlijk dat moment waarop je besluit dat deze stad nooit meer uit je systeem zal gaan. Je wil haar omarmen en niet meer loslaten. Haar over je longen nemen en voor altijd je adem inhouden. Haar wulps over een chaise longue draperen en vastleggen voor de eeuwigheid. En het is precies dit wat alle straatfotograven in de docu ‘Everybody Street’ met elkaar gemeen hebben. Sommige schieten hun geliefde in haar volle ontwapenende glorie, terwijl anderen haar van haar smerige kant laten zien. De één focust zich op het beton en de architectuur en de ander op de bonte stoet aan weirdo’s die dagelijks door de straten en avenues paraderen. Samen vormen zij een totaalbeeld. Samen zijn zij New York.
Iets met ‘picture‘ en ‘a thousand words‘, dus hieronder alvast wat foto’s van een aantal kiekenschieters die in deze moetkijkert de revue passeren.
Boogie is op z’n best aan de schaduwkant van de stad. Drugs, gangs, skinheads, Boogie weet er wel raad mee. Gezellig!
Martha Cooper schoot onder andere met scherp op metro’s met verf er op. Ook deed ze struinen door buurten.
Bruce Gilden houdt er nogal een speciale techniek op na. Hij springt uit het niets voor zijn slachtoffer en bevriest zo de beweging. En nee, die ene komt niet uit een Beastie Boys video.
Ricky Powell plakte het ene kutbaantje aan het andere, maar vergat daarbij nooit zijn camera mee te nemen voor het geval dat. Zo schoot hij een keer een piepjonge Cindy Crawford toen hij de wc’s stond te schrobben. Het kan verkeren.
Zomaar een aantal foto’s met bijbehorende anekdotes die in ‘Everybody Street’ voorbij komen. Na 83 minuten kwam ik in ieder geval tot de conclusie dat het heel erg ontzettend absurd niet normaal belangrijk is om heel snel weer naar The City That Never Sleeps af te reizen.
– Everybody Street
– 2013
– 83 minuten
– New York door de ogen van de straatfotograaf
The Crash Reel Next Post:
Being Mary Jane
