Liefhebbers van Scandinavische films hebben vast wel eens van Thomas Vinterberg gehoord. En als dat om onverklaarbare redenen niet zo is, dan zijn ze in ieder geval bekend met zijn werk. De Deense regisseur maakte furore met filmklassiekers als Festen, Submarino, Jagten en Druk, maar bemoeide zich tot dusver niet met wat er op het kleinere scherm te zien is. Tot dusver. Met Families Like Ours dropt hij namelijk zijn eerste televisieserie en dat is direct een pijnlijk schot in de roos. Pijnlijk, omdat dit dystopische familiedrama ons een huiveringwekkend toekomstbeeld voorhoudt wat met rasse schreden dichterbij lijkt te komen. Als dat niet de ideale insteek is voor een ontspannen avondje bingen op de bank, dan weet ik het ook niet meer.
Deense diaspora
Het is te laat. We hebben het verkloot. Internationale conventies ten spijt, we gaan kopje onder. We stonden erbij en keken ernaar. De zeespiegel steeg, we staken onze koppen in het zand en nu zit half Europa met de gebakken peren. Nederland is al volledig failliet gegaan – nadat het in allerijl nog wat imposante waterwerken uit de grond probeerde stampen – en nu is het de beurt aan Denemarken. Er is geen redden meer aan. Legoland drijft al richting het Kattegat en de rest van Denemarken zal snel – en onherroepelijk – volgen. Er zit niks anders op: het hele land zal zijn koffers moeten pakken. Weg van huis en haard, opzoek naar drogere oorden. Een Deense diaspora is in de maak en ook de familie van Laura versplintert als een gemiddelde rechts-extreme fractie direct na de verkiezingen. Decennialang keek Europa met dedain naar vluchtende mensen uit Afrika en het Midden-Oosten, maar nu zijn we zelf aan de beurt. Not much fun, is it?
Nostradamus
Families Like Ours voelt als een instant classis. Het is een serie die zich vanaf de eerste aflevering nestelt tussen Scandi-monumenten als The Killing, Borgen en The Bridge. Nu maar hopen dat het tegelijkertijd niet de Nostradamus onder de series blijkt te zijn. Dat de onheil die je als kijker voelt – door het snel naderende water – niet daadwerkelijk ons voorland hoeft te zijn. Met thema’s als global warming, een stijgende zeespiegel en massamigratie is dit zevenluik van Vinterberg ongemakkelijk aktueel en tevens zeer confronterend. Daar waar over de hele wereld al mensen op de vlucht slaan voor de elementen – denk aan ondragelijke hitte, tornados, droogte en (daaruit voortvloeiende) bosbranden – lijkt bij menigeen het kwartje pas te vallen als de slachtoffers op ‘ons’ lijken. Je hoeft alleen maar te kijken naar de welwillendheid om Oekraïense oorlogsvluchtelingen op te vangen – versus hun lotgenoten uit Afrika en het Midden-Oosten – om te begrijpen wat ik bedoel. Vinterberg laat zien dat we uiteindelijk met zijn allen in hetzelfde schuitje zitten. Het afremmen van global warming is een team effort, evenals het omgaan met de desastreuze gevolgen. Dat is iets waar iedereen zich bewust van dient te zijn. Voordat je het weet sta ook jij – of je (klein)kinderen – tot aan de knieën in het water en danhoop je ook dat iemand een helpende hand uitsteekt.
En voor alle klimaatontkenners onder jullie die het tot de laatste zin van deze review hebben gered: hulde en die rooie vlekken in je nek trekken vanzelf weer weg.
– TV2
– 2024 -2024
– 1 seizoen
– Dystopisch, Nostradamiaans Deens familiedrama
– 55 minuten per aflevering


Drops Of God Next Post:
Die Zweiflers a.k.a. The Zweiflers