Netflix perst de laatste tijd in een rapper tempo liefdesbaby’s van tussen de dijen, dan de gemiddelde Gereformeerde moeder in Urk. Zo kon de dertiger met wansmaak zich de afgelopen maand bijvoorbeeld lekker onderdompelen in een bad vol jeugdsentiment met Fuller House en was het zweet in de bilnaad na die House Of Cards marathon nog niet fatsoenlijk opgedroogd of het startschot voor seizoen 2 van Daredevil klonk alweer. Vergeet dat veel te dure abonnement bij je sportschool, Netflix proberen bij te houden is all the work out you need. Stilletjes tussen al dat geweld van die grote titels, zag ook Flaked het levenslicht. Een soort van komedie met Arrested Development‘s G.O.B. in de hoofdrol.
Chip, gespeeld door de massieve kaaklijn van Will Arnett, is die gast van veertig wiens leven maar niet echt van de grond wil komen. Hij woont in een huis dat niet van hem is, timmert in z’n winkel slash werkplaats driepotige houten krukjes die niemand wil hebben en heeft krankzinnig veel emotieloze seks met bloedmooie anonieme vrouwen, die het nooit met hem tot het altaar zullen redden. Dat laatste is natuurlijk niet iets om medelijden met Chip over te hebben, maar de algehele staat van zijn leven is allerminst iets om jaloers op te zijn. Na een avond net iets te diep in het glas te hebben gekeken, belandt er iemand op Chip’s motorkap. Dood. Mooi klote. Weer iets wat Chip een plekje moet zien te geven. Hoe hij dat probeert te doen zie je in Flaked. Althans, dat geloof ik. Wat de makers nou precies met deze serie willen is mij namelijk niet helemaal duidelijk. Het is een soort willekeurige slice of life uit het leven van Chip en z’n vrienden, zonder een echt verhaal. Of zoiets. Denk ik.
Flaked is te goed gemaakt om slecht te zijn, maar slecht genoeg om ook niet echt goed genoemd te kunnen worden. Ja, zet die maar op een tegeltje. Het is wat mij betreft vooral vulling van de Netflix bibliotheek. Eigenlijk een beetje zoals die groene en gele rakkers tussen je winegums. Je koopt die zak Red Band natuurlijk voor de zwarte en rooie (lees: Narcos, OITNB en House Of Cards), maar zodra je die er allemaal uit gevist hebt, dan gaan die groene en gele er alsnog aan. Meestal met lichte tegenzin en een sluimerend gevoel van onvrede, maar toch. Flaked is een groene winegum. Flaked is een groene winegum, zoals Love eerder al een gele en Master Of None een oranje was. Het lijkt Netflix’ antwoord op volwassen komedies (om het beestje maar een naam te geven) als Togetherness, Happy-ish, You’re The Worst en Catastrophe, alleen dan minder scherp. Af en toe een tiet in beeld en vrijgevochten Bohemians scheldend in een oude Mercedes laten rijden is niet genoeg en dat is wel wat je krijgt. Tuurlijk, de volhouders worden in de laatste afleveringen van Flaked nog wel getrakteerd op wat apen uit mouwen en die belachelijk egaal bruine kop van Arnett zal voor sommigen al genoeg zijn om ongecontroleerd kwijlend naar het scherm te blijven kijken, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Het zijn acht afleveringen van een halfuur, dus timmer ‘m er vooral een keer doorheen op een verloren avond, maar je mist ook niks als je deze lekker even laat liggen.
– Netflix
– 2016 – 2017
– 2 seizoenen
– Zo’n gast van veertig die maar niet wil opgroeien en een rotzooi van z’n leven maakt. Of zoiets.
– 30 min. per aflevering
– 7 op de schaal van Gumstarr
Baskets Next Post:
The Night Manager
