Wie hier af en toe komt koekeloeren weet dat ik bijzonder goed ga op Scandinavisch kijkvoer. Waarschijnlijk is dat zaadje gepland toen ik als klein jochie op zondagochtend met opgetrokken knieën en een bakje cornflakes op schoot op de bank zat te smullen van De Gebroeders Leeuwenhart, Ronja de Roversdochter en Pippi Langkous. Ja, dat was begin jaren ’80 en een beetje rekenwerk wijst inderdaad uit dat ik een ouwe zak aan het worden ben, maar daar gaat het nu even niet over. Of er nou een sociaal gehandicapte Zweedse rechercheurin een gruwelijke moord moet oplossen, Denemarken zich op moet maken voor haar eerste vrouwelijke premier of er een ouwe maffiabaas in één of andere Noorse uithoek komt wonen, ik vind het allemaal geweldig. Zélfs als het zo completely out there is als het toch wel enigszins bizarre Jordskott.
Shērlœk Hølmës
De vader van Eva gaat de pijp uit. Super vervelend voor Eva natuurlijk. Niet alleen vanwege deze droevige gebeurtenis, maar ook omdat ze daarom terug moet naar het dorp wat ze jaren geleden ontvluchtte. In een onachtzaam moment verdween daar namelijk haar dochtertje en de enige manier om de pijn van dat verlies een beetje te verzachten was verhuizen naar far far away en nooit meer omkijken. De plakken cake na haar vaders begrafenis zijn nog niet neergezet op de wiebelige afgerokte statafels of Eva wordt wéér opgeschrikt door de verdwijning van een kind uit de gemeenschap. Is dit toeval of is er meer aan de hand? Eva besluit haar politieskills in te zetten (Luister, het is natuurlijk geen Scandinavische serie als er niet iemand de sterke arm der wet vertegenwoordigt) en gaat met Göran – de lokale Sherlock Holmes – op onderzoek uit.
Sprookje
Zo op het eerste gezicht lijkt het bovenstaande een crimi te zijn in lijn met smullers als The Bridge, The Killing en Annika Bengtzon, maar niets is minder waar. Langzaam groeit Jordskott namelijk totaal onverwacht uit tot een ietwat grimmig modern sprookje. Misschien is fabel wel een betere omschrijving, want het heeft er alle schijn van dat de makers ons met de vertelling ook nog een wijze les trachten te lezen over onze omgang met Moeder Aarde. Als het inzetten van je fantasie niet één van je favoriete bezigheden is, dan is deze misschien iets minder voor jou. De plotontwikkeling is hier en daar een beetje houtje touwtje. Je kunt je daar aan irriteren, maar je kan het ook accepteren voor wat het is: een sympathieke serie, die je – ondanks haar beperkingen – toch in één zucht uitkijkt.
– SVT
– 2015 – 2017
– 2 seizoenen
– Soort grimey fairytale hoedunnit
– 50 minuten per aflevering
Tjockare Än Vatten A.K.A. Thicker Than Water Next Post:
Marseille