Ik word een dagje ouder en terwijl ik me daar nog halsstarrig tegen probeer te verzetten, worden de gevolgen wel steeds duidelijker zichtbaar. Pijnlijk zichtbaar. Opeens groeit er haar op plekken waar je het helemaal niet voor mogelijk hield en daar waar je altijd kon vertrouwen op een flinke bos wapperend zwart, glimt nu vooral veel onbedekte schedel. Alsof dat nog niet erg genoeg is heeft mijn onderbewustzijn laatst besloten om zich op de snelweg nu maar eens aan die maximum snelheid te gaan houden en dat dit blijkbaar het beste werkt met het monotone gewauwel van Radio 1 over de speakers. Voelen jullie m’n pijn?! Het is verschrikkelijk.
Wat in ‘t vat zit
Het meest vervelende trekje van dit proces van onomkeerbare aftakeling – laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen – is dat ik het gevoel heb dat mij steeds vaker dingen ontgaan en dat zint me allerminst. Zo kwam ik er laatst pas achter dat Anderson .Paak bestond en ook nog eens naar Nederland kwam toen zijn concert in Paradiso Tolhuistuin al lang en breed was uitverkocht. Ik wou boos met m’n vuist op tafel slaan toen ik ‘t hoorde, maar m’n botten worden er ook niet sterker op, dus dat risico heb ik maar niet genomen. Zelfs op het gebied van series staat het vizier niet altijd meer op scherp, want afgelopen week bleek dat The Heavy Water War sneaky onder m’n radar door was gevlogen. Dit oorlogsepos is begin vorig jaar al door de Noren de wereld in geslingerd, maar die memo is blijkbaar niet aan mijn koelkastdeur blijven hangen. Het enige voordeel van deze naderende dementie is dat je opeens een heel seizoen hebt om de tanden in te zetten en dat is dan wel weer prettig. Zeker als het zo’n pareltje als The Heavy Water War betreft.
Heisenberg
Het is 1932 en Heisenberg gaat met de Nobelprijs voor de Natuurkunde aan de haal. Niet de Heisenberg die samen met Jesse crack stond te bakken in een uitgewoonde trailer, maar de Duitse grondlegger van de kwantummechanica, Werner Heisenberg. Normaliter zou deze blijk van erkenning de uitgerolde loper zijn voor een glansrijke carrière, ware het niet dat eind jaren ’30 een kleine gefrustreerde Oostenrijker roet in het eten gooit. Hitler heeft zijn zinnen gezet op de wereldkaart en elke Duitse wetenschapper van betekenis wordt voor zijn karretje gespannen om dat te bereiken. Werner hoeft dan wel geen ingeblikte bonen te eten in één of ander drassig loopgraaf, maar hij moet wel nadenken over manieren om de vijand sneller en efficiënter van de aardbodem te vegen. Ook geen pretje.
Bombe
Terwijl ergens in New Mexico op een kale vlakte het ultrageheime project Manhattan een antwoord moet bieden op Hitler’s expansiedrang, sleutelt Heisenberg in Duitsland in het geniep aan een kernreactor. Wie zal er als eerste de beschikking hebben over een bom die zo krachtig is dat je er met kinderlijk gemak de laag make up op Trijntje Oosterhuis d’r hoofd mee weg kunt blazen? Als het aan de Britten en de Noren ligt, zijn het de Duitsers in ieder geval niet. Samen beramen zij een plan om ervoor te zorgen dat zùh zjùrmùns niet over alle grondstoffen kunnen beschikken die voor het bouwen van een atoombom nodig zijn. Spannend!
Geschiedenisles
The Heavy Water War heeft die typische vibe die je kent van de betere films en series over de Tweede Wereldoorlog. Die vibe van Unsere Mütter, Unsere Väter en Der Untergang. Het zit stilistisch heel erg goed in elkaar, maar is visueel niet nieuw. Niet dat dat een voorwaarde is voor het één of ander, maar dan weet je het maar vast. Ondanks dat er geluiden opgaan dat de geschiedenis hier en daar wat geweld wordt aangedaan – hoe ‘fout’ was Weisenberg daadwerkelijk in de oorlog en was hij écht niet vies van het mannenvlees? – geeft The Heavy Water War een mooi inkijkje in een hoofdstuk van de Tweede Wereldoorlog dat maar weinig mensen kennen. Het biedt meer dan genoeg haakjes voor een spannend verhaal over oorlogsmissies in een tijd dat je nog niet vanuit je luie stoel met behulp van een drone een heel dorp kon platleggen. Een verhaal over goed versus slecht en de dunne lijn die er soms tussen die twee te trekken valt. Ik keek deze met veel plezier. Een geschiedenisles en lekkere platte entertainment in één. Met terugwerkende kracht krijgt hij een mooi plekje tussen de betere series van 2015.
– NRK1
– 2015 – 2015
– 1 seizoen
– Hoe de Noren en de Britten die verdomde Hitler lekker een potje in de weg liepen te lopen.
– 50 minuten per aflevering
