Na documentaires als Making A Murderer, Wild Wild Country, The Keepers en Don’t F**k With Cats kunnen we volgens mij wel stellen dat Netflix de koning van de krankzinnigheid is. Ieder jaar komt de streamingdienst met een waargebeurd verhaal op de proppen dat van ooh my gods en what tha fucks aan elkaar hangt. In 2020 trekken ze die lijn gestaag door en ook al is Killer Inside: The Mind Of Aaron Hernandez misschien niet zó waanzinnig als zijn voorgangers, die totale gekte valt natuurlijk ook bijna niet te evenaren, hij is nog steeds goed voor de nodige afschuw en verbazing. Ervan uitgaande dat jij ook raar op zou kijken als Memphis Depay – tussen het scoren van al die goals door – zo nu en dan even een pistool leeg zou schieten op iemand die in de club op zijn nieuwe sneakers is gaan staan.
Hall of Shame
Het is 26 juni 2013. Een jaar eerder had hij aan de zijde van Amerika’s ideale schoonzoon – quarterback Tom Brady – nog bijna de Super Bowl gewonnen en nu werd de American Footballspeler Aaron Hernandez in handboeien uit zijn miljoenenvilla geleid door een groep rechercheurs in oversized maatpakken en net iets te lange stropdassen. Het kan verkeren. Op zijn 22ste lag de hele wereld aan z’n voeten, de bomen groeiden tot in de hemel, maar de Hall of Fame werd een Hall of Shame. Zijn keuzes buiten het veld zorgden ervoor dat Hernandez voortaan in één adem genoemd zou worden met sportieve misdadigers als O.J. Simpson, Oscar Pistorius en Tony Ayala. Allemaal getalenteerde sportmannen die de rekening gepresenteerd kregen voor hun licht ontvlambare karakter. Moord, daar kan zelfs een 85 yards touchdown run niet tegen op.
Matige montage
De kracht van documentaires als Wild Wild Country en Don’t F**k With Cats was dat ze telkens weer een konijn uit de hoge hoed wisten te toveren. Iedere keer als je dacht, het kan toch niet gekker, nam het verhaal toch weer een wending die je verward op de bank achterliet. Mij wel, in ieder geval. Het levensverhaal van Aaron Hernandez vertoonde ook meer dan genoeg gekke bokkensprongen om er een spannende en ietwat choquerende documentaire van te maken, maar door de manier waarop Killer Inside is gemonteerd, wordt het nooit écht boeiend. Eigenlijk worden in de eerste aflevering bijna alle troeven al getrokken en moet je als kijker vervolgens de hele rit nog uitzitten. Een andere opbouw had dit verhaal vele malen spannender gemaakt. Denk ik. Zeker voor mensen die niet (zo) bekend zijn met de wereld van American Football.
Camerageil
Ook kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat een aantal van de geïnterviewden nét iets te hongerig waren om op beeld hun verhaal te doen. Wat de vraag oproept of ze daar zitten vanuit integere beweegredenen of voor hun fifteen minutes of fame. Van Hernandez zijn ‘ex’ – en diens schreeuwende Italiaanse vader – weet ik het antwoord geloof ik wel. Als op een gegeven moment zelfs de buurvrouw van Hernandez wordt opgetrommeld, begint het wel heel erg op een rubriek van RTL Boulevard te lijken. Neemt niet weg dat Killer Inside ondanks dat nog steeds een (redelijk) aangrijpend verhaal is over een zeer talentvolle jongen die – mede door een aaneenschakeling van persoonlijke problemen – al zijn kansen vergooit. Tragisch.
Succession Next Post:
Ares
