Ooit zag ik haar in het eggie. We waren in New York en zij deed daar de heilige grond van The Apollo. Zelden had ik meer zin om door de poorten van een soultempel te stappen dan toen. Iedereen stond daar. James, Aretha, Stevie, Michael met en zonder z’n broers, Luther, Marvin, Mariah, Gladys, Diana, Patti en nu Ledisi. Dat The Apollo nog geen bedevaartsoord is waar mensen huilend ten aarde storten is mij een compleet raadsel.
In de rij tussen de fluweel groene pakken en weaves waar zeker zeven paarden de staart voor hebben moeten laten, bekroop mij een kinderlijk enthousiasme. Een enthousiasme dat zich het best doet vergelijken met dat gevoel wat je kreeg als je op de parkeerplaats van de Efteling het hoogste puntje van de Python al zag, maar eerst nog een uur in de rij moest staan voordat je binnen was. The Apollo. Een kruising tussen Carré en De Kleine Komedie. De plek waar ik even deel was van soul-geschiedenis. De plek waar een Big Momma mij aantikte en de historische woorden sprak: You’ve got some good moves there, son. De plek die nu onlosmakelijk is verbonden met Ledisi en haar heerlijke geschreeuw. De plek.
Mariel Clayton X Barbie Next Post:
Hostages
