Het motto van Peacock – in Nederland onderdeel van SkyShowtime – is in 2025 blijkbaar: ‘Lekker verder gaan waar we gebleven waren’. Nadat ze 2024 afsloten met misschien wel de beste serie van het jaar – yes, talking about you The Day Of The Jackal – hebben ze aan het begin van 2025 meteen weer een beuker van jewelste te pakken. Lockerbie: A Search For Truth deelt in de eerste aflevering namelijk meteen een klap uit waar je maar met moeite van kan bekomen. Het is alsof je na het horen van de bel binnen tien tellen tegen een linkse directe van Manny Paqcuiao aanloopt. Eigenlijk wil je het liefst direct de handoek werpen om stilletjes in een hoekje te gaan zitten huilen, maar je moet door. Door tot het bittere, onbevredigende einde. Een frustratie-watch die zijn weerga niet kent, maar ook één die je – hardnekkige ramptoerist die je bent – toch aan de buis gekluisterd houdt.
Zonne grote vuurbal, jonguh
Op 21 december 1988 wordt het Schotse Lockerbie opgeschrikt door een enorme klap, gevolgd door een grote vuurbal aan de hemel. Niet veel later dalen brokstukken van Pan Am-vlucht 103 neer op het kleine dorpje en laten een spoor van vernieling achter. Alle 259 inzittende komen noodlottig om het leven, waaronder ook de dochter van Jim en Jane Swire. Wanneer Jim – die het non-fictie boek schreef waarop Lockerbie is gebaseerd – hoort dat het gaat om een bomaanslag, besluit hij niet te rusten tot de onderste steen boven is. In zijn zoektocht naar de waarheid belandt hij in een eenzame, decennia durende strijd, waarbij hij niet alleen de publieke opinie en wereldwijde instanties, maar ook zijn eigen gezin tegen zich in het harnas jaagt.
Verstikkende deken
Ik zag in mijn bestaan als doorgewinterde couch potato de nodige series, maar zelden – misschien wel nooit – zag ik er één die in het eerste bedrijf zo’n verpletterende indruk maakte als Lockerbie. Ik heb na het zien van de eerste aflevering bijna letterlijk een week lang misselijk en aangeslagen rondgelopen. De hulpeloze man met de dode baby in zijn armen. Jane Swire die tot vijfentwintig telt om aan te geven hoe lang de doodsmak van haar dochter Flora duurde. De toelatingsbrief voor de universiteit waar Flora zo graag heen wilde, die pas op de mat viel toen ze al lang en breed begraven was. Het voelt als een verstikkende deken die je langzaam alle adem ontneemt. Een beetje op dezelfde manier waarop Chernobyl dat destijds ook deed.
Intieme geschiedenisles
De Lockerbie-aanslag was voor mij een beetje hetzelfde als het Heizeldrama, de Decembermoorden en de val van de muur (om maar even random wat andere wereldschokkende gebeurtenissen te noemen). Je weet van de grote historische betekenis, maar omdat ik destijds te jong was, heb ik de hoed en de rand nooit helemaal meegekregen. Het was dan ook de hoogste tijd voor deze geschiedenisles. Een geschiedenisles, waarin de dood van iemands dochter onderdeel is van een geopolitiek spel, waarbij mensen slechts pionnen zijn om je doelen mee te bereiken. Ondanks zijn vastberadenheid is de totale machteloosheid van Jim Swire vijf afleveringen lang voelbaar. Zijn gevecht tegen de bierkaai doet wat dat betreft denken aan Mr Bates Vs. The Post Office, een toeslagenaffaire-achtige serie over goedwillende mensen die worden gegaslight en vermorzeld door een rücksichtloze moloch. Een lekker ontspannen kijk is Lockerbie dus niet, maar wel één die – gezien de huidige stand van de wereld – actueler voelt dan ooit. Naarmate de serie vordert wordt het wel iets meer een administratieve afhandeling van zaken, maar alleen al vanwege die verpletterende eerste aflevering geef ik ‘m een meer dan stevige acht op de schaal van Gumstarr.
- Peacock
- 2025 – 2025
- 1 seizoen
- De frustrerende ‘waarheid’ rondom de Lockerbie-aanslag
- 55 minuten per aflevering
The Pitt Next Post:
Your Friends And Neighbors
