Mickey doet het vooral met klootzakken. Mickey is niet super tevreden met zichzelf en lijkt daarom te denken dat ze niet beter verdient dan coke snuivende werkeloze gasten die nog bij hun moeder wonen. Bij Gus gaat het al niet veel beter. Toen God Gus in elkaar knutselde is hij vergeten om ook een ruggengraat te plaatsen. Gus is een weekdier. Gus is zo’n kerel die later in de Rai met een rolkarretje achter z’n vrouw aan sjokt, zodat zij daar op de Huishoudbeurs wat extra potten Calvé mayonaise kan inslaan. Ik zie hem ook nog wel in matching trainingspakken samen met zijn vriendin door de Biesbosch fietsen met zo’n gelamineerde routekaart op z’n stuur. Dat is Gus. Als de twee elkaar in een winkel tegen het lijf lopen ontstaat er een vriendschap/relatie/clusterfuck/romance/obsessie, die van Netflix 10 afleveringen krijgt om te ontsporen.
Stilt de honger
Love is een boterham met pindakaas. Je zal er geen kiekje van op Instagram zetten in een poging je ‘vrienden’ te overtuigen van het feit dat je zo’n lekker #rijkleven vol #onbetaalbareervaringen leeft, maar het stilt de honger. Voor even in ieder geval. Het is die ene gast waar je afgelopen weekend mee hebt staan tongen op dat illegale krakersfeest wiens naam je nu alweer bent vergeten. Leuk in het moment, maar verder weinig memorabel. Love zit degelijk in elkaar, maar heeft wel last van een wringende schoen. Of twee.
Haat
Het is altijd lekker om te haten op één van de hoofdpersonen. Wat was Suits geweest zonder Louis? Entourage zonder Ari? Shameless zonder Frank? Precies, saaie kledder. Het knappe van deze karakters is alleen dat ze zo in elkaar zitten dat je ze het ene moment door de tv je huiskamer in wil trekken om ze eens even goed de waarheid te vertellen en het andere moment overvallen ze je met hun breekbare zachtaardigheid. Die bevredigende schizofrenie ontbreekt in Love. Vooral Mickey is gewoon full blown niet te harden. Er is werkelijk niks wat haar karakter ook maar enigszins likeable maakt. Ze is een bloedzuigende narcist die zichzelf voor haar omgeving compleet onmogelijk maakt, maar wel verwacht dat iedereen naar haar pijpen danst. Een soort Donald Trump, maar dan met beter haar. En tieten. Je zou Gillian Jacobs natuurlijk kunnen voorzien van een staande ovatie, omdat ze het personage zo overtuigend neerzet, maar ik wil haar vooral slaan. In het gezicht. Met een stoel. Een keer of tien. Per dag. Gus zou je misschien iets sneller op je verjaardag uitnodigen, maar het houdt allemaal niet echt over. Weinig tot de verbeelding sprekende hoofdpersonen met een nijpend gebrek aan onderlinge chemie zijn echter niet het enige mankement.
Alternatief
In een poging dit ‘een lekkere stoere komedie’ te maken, hebben de schrijvers in zo’n beetje elke regel wel een ‘fuck‘, ‘shit‘ of ‘cocksucking cumdumpster‘ geschreven. Begrijp me niet verkeerd, de bocht waar een serie doorheen dendert kan mij bij tijd en wijle niet kort genoeg zijn, maar het geschreeuw van Mickey en Gus voelt voor mij vaak wat krampachtig en misplaatst aan. Een beetje als Lange Frans die Gangster’s Paradise rapt in een programma voor verveelde huisvrouwen en mannen van in de veertig met modeltreintjes op zolder. Je maakt een serie niet opeens edgy’er door je hoofdpersonen de hele tijd fuck te laten zeggen, daar is wel meer voor nodig. FX geeft wat dat betreft met You’re The Worst al twee seizoenen het goede voorbeeld. Heb je dus zin in een lekkere disfunctionele relatie tussen twee mensen waarvan je niet weet of je ze nou moeten loven of haten, geef die dan eerst eens een kans. Heb je na afloop dan nog zin in een toetje, yoghurt zonder al teveel extra’s, dan kun je prima Love naar binnen lepelen.
– Netflix
– 2016 – 2018
– 3 seizoenen
– Voor te grinniken. Althans, dat is de bedoeling.
– 30 minuten per aflevering
