Zeker niet de beste Marvel-serie uit de bibliotheek, maar desondanks tóch één van de best bekeken Netflix-serie van 2016. Applausje. Buiging. Slingers. Confetti. Afgelopen maanden heeft de wereld massaal gekeken hoe de strak afgetrainde Luke Cage, in navolging van z’n mede-Defenders Daredevil en Jessica Jones, op ‘t ritme van Ol’ Dirty Bastard’s Shimmy Shimmy Ya in Harlem wat New York’s geboefte een kopje kleiner maakt. Dat was ook iets waar ik enorm naar uitkeek, maar het werd uiteindelijk toch iets met een koude kermis en thuiskomen. Jammer. Heel.
Teleurstelling
We kunnen Netflix niet genoeg veren steken dat zij, in tegenstelling tot hersenbloedingen als Agents of S.H.I.E.L.D, Gotham en The Flash, het supherheldengenre wél serieus nemen, dat ze er geen karikatuur van maken en altijd lijken te kiezen voor less is more, maar Luke Cage is wel heel erg veel less. Tuurlijk is die Harlem-vibe lekker en kan Raphael Saadiq niet vaak genoeg zingend in series opduiken, tuurlijk moet je elke minuut die je naar Rosario Dawson kunt kijken koesteren en kan je niet anders dan hardop lachen om al die witte tranen over de grotendeels donkere cast, maar het is gewoon niet genoeg. Luke Cage schiet tekort en is daarmee voor mij één van de serieteleurstellingen van 2016.
Waar kijk ik naar?
Je zou zeggen dat er met de comics een redelijke basis lag voor het bouwen van een degelijk plot, maar Luke Cage voelt meer als een verzameling losse verhalen. Het ontbreekt aan opbouw, waardoor je je op een gegeven moment begint af te vragen waar het verhaal nou precies heen gaat. Wat willen de makers vertellen en had dat ook niet in de helft van de afleveringen gekund? De echt interessante dingen – Luke’s gevangenisverleden en zijn relatie tot bad guy Willis Stryker A.K.A. Diamondback – blijven veel te lang onbelicht en in plaats daarvan zit je afleveringen lang te kijken naar… Tsja, waar zit je eigenlijk naar te kijken? Cottonmouth, die als villain niet in de schaduw kan staan van zijn voorgangers Fisk en Kilgrave? Het bewijs dat Juice, Cottonmouth’s rechterhand, het lekker bij zijn rolletje in Sons Of Anarchy had moeten laten? Een held, die door het dragen van een hoodie op wat pathetische wijze een #blacklivesmatter statement wil maken? Zeg het maar.
Mike Colter
Als sidekick van Jessica Jones viel het misschien niet zo op, maar je kunt je na ‘n heel seizoen Mike Colter afvragen of hij de juiste persoon was om de Luke Cage uit te hangen. Het is allemaal wat vlakjes. Hij verliet iedere ochtend het hotel met z’n sleutels, telefoon en sigaretten, maar liet z’n charisma keer op keer op z’n nachtkastje liggen, zeg maar. Nou begrijp ik ook wel dat Idris Elba misschien wat te hoog gegrepen was, maar er zit toch nog genoeg tussen onze Britse halfgod en de verstoorde motoriek van Colter? Mijn God, dan speel je in een actieserie, maar beweeg je als een tachtigjarige man die de hele nacht op de tocht heeft gelegen. Ik heb op de dansvloer van Paradiso kittige Purmerendse asymmetrische pony’s met paarse punten in een witte driekwart legging soepeler zien bewegen. Niet te doen.
Lichte zorgen
Schoot Netflix met het eerste seizoen van Daredevil en Jessica Jones nog voortvarend uit de startblokken, na een nogal matige tweede ronde Matt Murdock en het tegenvallende Luke Cage schieten er nu toch wat barsten in het Defenders project. De verschillende series zijn voelbaar familie van elkaar, waardoor het gevaar van de eenheidsworst steeds meer op de loer begint te liggen. Het wordt tijd om uit een ander vaatje te tappen. Helemaal als je ziet dat FX, aan de hand van de maker van Fargo, bezig is om met Marvel’s Legion de boel naar een next level te tillen (hoe belachelijk vet is die trailer?!). Wil Netflix aanhaken, dan zal de volgende raak moeten zijn en die twijfelachtige eer is aan miljardairszoon Daniel Rand. Hij maakt onder de naam Iron Fist het viertal Defenders compleet en zal vanaf 17 maart op Netflix zijn kunsten vertonen. We gaan het zien.
– Netflix
– 2016 – 2018
– 2 seizoenen
– Harlem has a hero
– 50 minuten per aflevering
Billions Next Post:
The Young Pope