Nike die de Air Jordan V’s, die je moeder destijds met haar bijstandsuitkering niet kon betalen, weer in de schappen legt? Goed idee! Star Wars: A New Hope twintig jaar na dato in verbeterde beeldkwaliteit opnieuw in Tuschinski met voor de freaks hier en daar wat deleted scenes? Waarom niet? The Velvet Underground die de banaan van Andy Warhol nog één keer op vinyl drukt, maar deze keer wél met die obscure live-opname van I’m Waiting For The Man? Prima! Niks mis met het eren van klassiekers, maar laat die rakkers dan wel een beetje in hun waarde. Dat laatste lijkt voor veel televisiezenders een welhaast onmogelijke opgave. Werd de afgelopen jaren al met enige regelmaat een movie classic om zeep geholpen, nu schijnen ook onze mooiste jeugdherinneringen op televisiegebied te moeten lijden onder het chronische gebrek aan inspiratie bij de ABC’s, CBS’en en NBC’s van deze wereld, met MacGyver als meest recente slachtoffer. Arme Mac.
Gewoon van afblijven
Was er op voorhand nou echt iemand die dacht: “MacGyver in een nieuw jasje… Leuk! Ik wil in dit tech-tijdperk wel weer eens iemand van twee paperclips, een elastiekje en een doos punaises een machinegeweer zien knutselen!”? Nee, toch? We hebben hier toch allemaal met naar afkeur neigende terughoudendheid naar gekeken? Ik wel. MacGyver, Airwolf, The Knight Rider, Magnum, je kunt er maar beter gewoon van afblijven. Je kunt als zender alleen maar verliezen en dat is ook precies wat er is gebeurd. CBS is met drie keer 6-0 van de baan geveegd. Drie keer 6-0 en de tegenstander serveerde de hele wedstrijd met z’n slechte arm. En met een blinddoek om. Wat een kettingbotsing van ellende is dit geworden.
Bloeddruk
Eigenlijk was ik van plan om al mijn gal over deze uit te spugen zonder ook maar een minuut te kijken, maar dat was natuurlijk niet eerlijk geweest. Het moet wel eerlijk blijven. Eerlijk is belangrijk en als ik heel eerlijk ben zat mijn bloeddruk na twintig minuten in aflevering één al ergens in het donkerrood. Ik was gewoon boos. Boos dat CBS denkt dat wij zo achterlijk zijn dat we dit maar gewoon slikken. Boos dat die gasten op nationale televisie één van mijn mooiere jeugdherinneringen kunnen gang rapen zonder dat er ook maar iemand ingrijpt. Boos dat twintig kostbare minuten van mijn leven voorbij waren gekropen. Kostbare minuten die ik ook had kunnen gebruiken om met een flinke dosis wasmiddel mijn net iets te dikke kater los te wrikken uit het kattenluik.
Om te janken
Zoals de meeste van jullie inmiddels wel weten, kijk ik nogal wat series. Flink wat. In al die jaren licht apathisch naar het scherm staren zag ik nog maar zelden iets wat slechter was dan dit. Godskannonùh. Een verhaal wat van belachelijkheid aan elkaar hangt, dialogen waar spontaan de tranen van in je ogen schieten en grapjes waarvan zelfs de kleinste haartjes (zó klein dat er dus een dubbel verkleinwoord voor nodig is) in je nek recht overeind gaan staan. En dan heb ik het nog niet eens over mijn cultheld Vinnie Jones, die voor een grote koffer geld z’n ziel heeft verkocht aan de duivel. Om te janken is het. Heel lang met opgetrokken knieën in een hoekje van de kamer. De enige reden waarom ik deze zou aanraden is dat ik dan mensen heb om deze traumatische ervaring mee te delen, maar ik zal me voor één keer niet egoïstisch opstellen… Negeer deze!
– CBS
– 2016 – 2020
– 4 seizoenen
– Een verkrachting van de mooiste herinneringen uit je jeugd
– 45 minuten per aflevering
One Mississippi Next Post:
Nieuwe series in oktober
