Januari is nog niet eens afgelopen of de grootste serieteleurstelling van het jaar lijkt al een feit. De makers van veelbelovende series als The Regime, Shōgun, Mr. & Mrs. Smith en Expats kunnen opgelucht adem halen, want het is nagenoeg ondenkbaar dat hun shows een nog grotere deceptie gaan worden dan Masters Of The Air. Deze officieuze opvolger van Band Of Brothers en The Pacific werd door Apple TV+ met veel bombarie aangekondigd, maar mag de veters van zijn voorgangers niet strikken. Je zou toch zeggen dat je Tom Hanks en Steven Spielberg – beide als uitvoerend producent bij dit prestigeproject betrokken – wel om een boodschap kunt sturen, maar de twee hebben niet het beste in elkaar naar boven gehaald. Integendeel. Zelden heb ik zo’n zelfverheerlijkende, ongeïnspireerde patriotische bende moeten aanschouwen. Deze verfilming van het non-fictie boek Masters of the Air: America’s Bomber Boys Who Fought the Air War Against Nazi Germany is echt alles wat lelijk is aan Amerika. Sorry, ik kan het niet mooier maken dan het is.
Disclaimer
Misschien is het goed om te melden dat deze review is geschreven door iemand die destijds ook niet omver werd geblazen door Band Of Brothers. Ik laat het maar even weten, dan kun je nu nog besluiten om deze recensie resoluut weg te klikken. Ik wil uiteraard je kostbare tijd niet verdoen. Band Of Brothers zag er natuurlijk fantastisch uit, maar het was wel erg Amerikaans en inhoudelijk behoorlijk saai. We keken naar soldaten die aan het wachten waren op het strand, duimen draaiden in een kuil op één of andere Franse akker en zich kapot verveelde in een ondergesneeuwde loopgraaf. Weinig eventful allemaal. Het was eigenlijk alleen die ene verpletterende aflevering – waarin de gevangenen van een concentratiekamp worden bevrijd – die me echt is bijgebleven. Een goed gemaakte oorlogsserie – ontegenzeggelijk – die me op de één of andere manier toch niet echt wist te raken. Wat dat betreft vertoont het behoorlijk wat overeenkomsten met Masters Of The Air, al valt er op de makelij van laatstgenoemde ook wel het één en ander aan te merken.
Steriel en emotieloos
Masters Of The Air is over de top Amerikaans. En dan niet op de goede manier. Dus niet Amerikaans als het uitzicht vanaf de Grand Canyon, het Super Bowl optreden van Dr. Dre of flame grilled burgers onder een enorme laag cheddar, maar eerder Amerikaans als botox, facelifts en net iets te witte tanden. Het is te gepolijst, steriel en emotieloos. Alle karakters zijn all American (pretty) boys met generieke koppen die maar niet willen beklijven. Met een opgezette cowboystem overspoelen ze je met geforceerde stoere mannenpraat en braken ze de ene na de andere clichématige oneliner uit. Hun teksten worden begeleid door haast filmische muziek die bijna pathetisch aanvoelt. Hun vliegmissies – die er door het overmatige gebruik van cgi-animatie behoorlijk gekunsteld uitzien – zijn iedere keer hetzelfde. Ze vliegen van Engeland naar Duitsland, krijgen daar te maken met het luchtafweergeschut van de Duitsers en zien hoe collega-bommenwerpers neerstorten of rechtsomkeer moeten maken, nadat ze zijn doorzeefd door één van de vele Duitse fighter jets. Iedere keer hetzelfde liedje. Het ontbreekt zó aan een overkoepelend verhaal, dat je als kijker bijna smacht naar een zoetsappige romance tussen één van de onderofficieren en één of andere Britse melkmeid. Boven alles is Masters Of The Air vooral een ongekende vorm van zelfbevlekking. Giftige vaderlandsliefde. Het is alsof Amerika zichzelf negen afleveringen lang ligt af te trekken op een geretoucheerde foto van zichzelf. Leuk als Homelander het doet in The Boys – kijk die serie – maar hier volkomen ongepast en tenenkrommend.
– Apple TV+
– 2024 – 2024
– 1 seizoen
– Onwaardige opvolger van Band Of Brothers en The Pacific
– 50 minuten per aflevering
Mr. Bates Vs. The Post Office Next Post:
Blue Lights
