Een aantal jaar geleden liet Sky Atlantic met Gangs Of London zien hoe je onversneden geweld tot een hogere kunstvorm kunt verheffen. We zagen eerder al afgerukte ledenmaten en ingedeukte schedels in gewelddadige series als Banshee, Spartacus, Blood Drive en Game Of Thrones, maar het seriedebuut van The Raid regisseur Gareth Evans spande de kroon. Het was pure geweldsporno. Lange tijd kon geen serie in de schaduw staan van de haast morbide gedachtengang van Evans, totdat Canal Plus besloot de Has Fallen-filmfranchise in een serievorm te gieten. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst – bij het zien van de eerste aflevering van een nieuwe serie – zoveel OMG’s en WTF’s aan elkaar geregen heb. Paris Has Fallen windt er geen doekjes om en schiet uit de startblokken, maar onderaan de streep blijft Gangs Of Londen toch de capo di tutti capi. Waarom? Nou, dat zal ik je vertellen.

Boze witte man
Jacob Pearce is een boze witte man. Niet omdat ‘ze’ Zwarte Piet van hem hebben afgepakt, de Hema opeens genderneutrale kinderkleding is gaan verkopen of Lewis Hamilton kritisch is geweest over zijn man crush Max Verstappen, nee, Jacob Pearce is boos omdat de instanties hem in de steek lieten toen hij gevangen werd genomen door de Taliban. Terwijl de mannen die hem op missie stuurden lekker carriere aan het maken waren, werd huurling Jacob ergens in een grot in Afghanistan op de pijnbank gelegd. Ja, daar zou ik ook behoorlijk pissig van worden. Eenmaal ontsnapt uit de handen van het kwaad, besluit Jacob wraak te nemen. Wraak op iedereen die hem al die jaren aan zijn lot heeft overgelaten.

Fastfood voor je ogen
Paris Has Fallen is een beetje als lekker zwijmelen bij het aangezicht van je oogverblindende tinderdate, totdat hij of zij opeens begint te praten over deep state en lizzard people. Hij lijkt in eerste instantie een gebakje, maar het schiet – in tegenstelling tot Gangs Of London – inhoudelijk wat te kort. Als de actiescenes achter de rug zijn en de serie meer begint te leunen op het acteerwerk, dan merk je dat Paris Has Fallen zich niet op hoeft te gaan maken voor de Emmy’s. Wat dat betreft ligt de serie dus volledig in lijn met de eerder uitgekomen films. Je hoeft van Gerard Butler ook niet te verwachten dat hij er een poëtische voordracht uitperst, waarvan de tranen van ontroering je in de ogen schieten. Je kijkt Paris Has Fallen voor de explosies, achtervolgingen, schietpartijen en gevechten en dat is precies wat je krijgt. Je gaat bij de McDonalds ook niet klagen over het gebrek aan dagverse produkten. Je wil gewoon een snelle, (on)bevredigende hap, ook al weet je dat het niet goed voor je is. En dat is precies wat Paris Has Fallen is, fastfood voor je ogen met geweld zó bruut, dat je er bijna een beetje giechelig van wordt.

Related Posts

• 

  The Day Of The Jackal

• 

  Die Zweiflers a.k.a. The Zweiflers

• 

  Familier Som Vores a.k.a. Families Like Ours