Met enige regelmaat na gym opgesloten in het ballenhok als je ‘s ochtends weer had besloten om in de groene maillot van je zus naar school te gaan, omdat je dan zo lekker op Robin van Batman leek? Jezelf stilletjes in slaap huilen op die avonden dat je spiderman pyjama aan de waslijn hing en je moeder het veel te gevaarlijk vond om ‘m even een uurtje of twee op de verwarming te leggen? Zeul je al vier verhuizingen dat muffe houten kratje vol beschimmelde comics achter je aan, omdat je niet genoeg ruggengraat hebt om er afstand van te nemen? Ja? Nou, dan is PlayStation Network’s eerste produktie Powers misschien wel iets voor jou. Als pure middelmaat je niet afschrikt, tenminste.
Als ex-wielrenner of -voetballer kun je in een zwart gat vallen, maar wat dacht je van ex-superheroes? Hoe kut is het als je ontdekt dat je je latexpakje nog wel aan kunt trekken, maar dat dit je er niet van zal weerhouden om vanaf het balkon op vijf hoog te pletter te storten? Daar waar je in het verleden elegant tussen de wolken(krabbers) door zoevend noodlijdende burgers te hulp schoot, neem je nu, net als ieder ander, gewoon de trap en de metro naar je werk. Mooi klote. Helemaal als je op dat werk ook nog eens iedere dag wordt geconfronteerd met wat jij ooit was, een superheld. Het is het droevige lot van detective Chris Walker, formerly know as Diamond (Dude! Van alle superheldennamen die je kon kiezen…). Chris is z’n power kwijt en probeert nu tijdens kantooruren kwaadwillende Powers (mensen met bovennatuurlijke krachten) een halt toe te roepen. Op zich gaat dat best aardig, tótdat een schim uit het verleden de neus weer tegen het raam drukt.
Als Richard Branson na jarenlang cd’tjes drukken opeens een vliegtuigmaatschappij kan beginnen en een Franse pepermolenfamilie van de één op de andere dag vierwielers van de lopende band laat rollen, waarom zou PlayStation zich dan niet mogen mengen in de oorlog om de aandacht van de seriekijker? Na ABC (Agent Carter, Agents Of Shield), The CW (Arrow, Flash) en Netflix (Daredevil, Jessica Jones) wagen zij zich aan een genre dat, sinds het stoppen van Heroes in 2010, nog nooit zo populair lijkt te zijn geweest. Tuurlijk zijn de eerste stappen van PlayStation nog wat onzeker en is het zeker niet meteen het succesverhaal van Peugeot en Virgin in hun beginjaren, maar voor een eerste probeersel was seizoen één van Powers met een beetje doorzettingsvermogen best te doen. Het had een mooie eerste testvlucht kunnen zijn waar in seizoen twee op verder gebouwd kon worden, maar helaas… Daar waar Powers in seizoen één nog het voordeel van de twijfel kreeg, zakt het in akte twee echt door de ondergrens. Met name de special effects zijn om te janken. Liggend op een skateboard in de Superman-pose langs een green screen rollen. Dat werk. Van één van ‘s werelds grootste gameplatforms zou je toch mogen verwachten dat ze juist dát aspect van het superheldengenre alle aandacht aandacht zouden geven, maar nee. Blijf hier van weg. Er is nog zoveel anders om voor te leven. Echt. Geloof me.
– Playstation Network
– 2015 – 2016
– 2 seizoenen
– Heroes light. Iets met super powers dus.
– 50 min. per aflevering
– 5 op de schaal van Gumstarr
The Man In The High Castle Next Post:
Into The Badlands