“OMG! Je moet echt zo ontzettend belachelijk nodig alles laten vallen en NU Preacher gaan kijken! Is die nieuwe van AMC! Mijn hemel, ik moet aan de beademing!”. Dit moet ongeveer zijn wat ik een aantal weken geleden totaal hysterisch naar zo’n beetje mijn hele contactenlijst appte. Naar collega’s, naar m’n broertjes, vrienden, iets minder goeie vrienden, zelfs naar die ene scharrel die halverwege m’n biefstuk in een bomvolle Loetje begon te schreeuwen dat ze heus wel iemand kon vinden die níét stijf stond van de bindingsangst. Zelfs haar heb ik deelgenoot gemaakt van mijn new found happiness. Wacht trouwens nog steeds op een reactie. Trut.
Perfecte pilot
Soms, heel soms, heb je na het zien van aflevering één van een nieuwe serie dat liefde op ‘t eerste gezicht gevoel. Dat gevoel van haar na een lang weekend handje vasthouden op de trein zetten om vijf minuten later al te bellen met de vraag wanneer je haar weer gaat zien. Dat gevoel. Ik had het bij de zestig minuten durende mindfuck van Mr. Robot, bij Massimo Bottura op z’n matzwarte Ducati in Chef’s Table en ik kreeg het bij Seth Rogen‘s nieuwe voor AMC, Preacher. Het is alsof hij al m’n lievelingsfilms en -series in een blender heeft gegooid om er de perfecte pilot van te mixen. Het heeft de cinematografie van Fargo, het heerlijk uitvergrote geweld van Banshee en volslagen absurde dialogen en situaties die niet zouden misstaan in een script van Tarantino. Dat laatste zul je meteen begrijpen als je hoort waar Preacher over gaat.
Een slechte mop
Zitten twee engelen, een Ierse vampier en een priester in de kerk… Het klinkt misschien als het begin van zo’n slechte mop die je aangeschoten oom altijd tapt wanneer er net iets te veel ongemakkelijke stiltes vallen tijdens de familiereünie, maar in feite is het gewoon een willekeurige scène uit Preacher. Daar waar verlichte bankiers, die worden overvallen door hun geweten, opeens voor het Rode Kruis scholen gaan metselen in Gambia, probeert Jesse Custer met zijn schimmige verleden af te rekenen door in een afgelegen Texaans dorp het witte priesterboord om te binden. Net wanneer hij zich begint af te vragen of dit nou wel de beste carrière move is geweest, komt z’n psycho ex op visite, valt er een zwaar beschonken Ierse vampier uit de lucht – letterlijk – en wordt hij bezeten door een hogere macht. Als dat geen recept is voor totale verwarring, dan weet ik het ook niet meer.
Preacher is gebaseerd op de gelijknamige comic van Garth Ennis & Steve Dillon en daar is dit ‘n plaatje van. Graag gedaan.
Hallelujahmaarerzittenookwathakenenogenaan
Preacher is niet alleen maar hallelujah, er is namelijk een probleem. Het is vooral veel vorm en misschien niet voor iedereen genoeg inhoud. Als na de eerste afleveringen het enthousiasme over de absurde dialogen en de vlijmscherpe cuts een beetje is gaan liggen, rijst langzaam de vraag waar je nou in hemelsnaam naar zit te kijken. Het verhaal komt maar niet tot volle ontbranding en je krijgt vooral het gevoel dat dit een opeenstapeling is van inleidende beschietingen. Karakters worden geïntroduceerd, verhaallijnen worden gestart, maar het wil maar niet samenkomen voor een climax. Pas bij de laatste aflevering slaat de vlam in de pan en geeft Preacher alvast een voorproefje waar het in seizoen twee heen kan gaan. Laten we hopen dat AMC met Preacher dus dezelfde route bewandelt als bij Better Call Saul, een beetje kietelen tijdens het eerste bedrijf om in ronde twee vol uit te halen. Het heeft zeker die potentie. Let’s wait ‘n see.
– AMC
– 2016 – 2019
– 4 seizoenen
– Als je Fargo, Banshee en iets van Tarantino in de blender zou gooien.
– 50 minuten per aflevering
Ride With Norman Reedus Next Post:
Last Chance U
