True Detective. The Night Of. The Deuce. Het televisiejaar is niet compleet zonder een lekkere grimmige serie van HBO. Tot dusver is 2018 – met titels als: Mosaic, Barry en Here And Now – nog niet echt het jaar van de Home Box Office en de zender lijkt dan ook te snakken naar een voltreffer. Daar waar het keurmerk HBO in het verleden eigenlijk altijd garant stond voor kwaliteit, lijkt die kwalificatie in de huidige jaargang een beetje aan inflatie onderhevig te zijn. Tot nu, want: HBO is back! Met de verfilming van Gillian Flynn’s debuutroman, Sharp Objects, hebben ze hun mojo weer helemaal hervonden! Het moet heel raar lopen, wil deze serie eind december niet ergens in de bovenste regionen van mijn 2018 toplijst bivakkeren. Zie dat als bindend kijkadvies, want Sharp Objects is dit jaar: de serie to watch! Maar echt.
Stille storm in Wind Gap
Het is alle hens aan dek in het kleine slaapstadje Wind Gap, Missouri. Één meisje is dood en zwaar verminkt teruggevonden in het nabijgelegen bos en een ander meisje is al dagen vermist. Camille Preaker, misdaadjournalist bij de St. Louis Herald, wordt door haar hoofdredacteur op pad gestuurd om verslag te doen van al deze ellende en rampspoed. Camille staat niet te trappelen om haar koffers te pakken, want Wind Gap is ook het dorp dat ze jaren eerder ontvluchtte om te ontkomen aan haar nogal dominante, manipulatieve en passief agressieve moeder. Eenmaal terug in haar ouderlijk huis moet Camille het niet alleen opnemen tegen haar ogenschijnlijk perfecte halfzusje, de vertrouwde geboortegrond roept ook herinneringen op die prima begraven hadden mogen blijven. Herinneringen die de band tussen haar en haar moeder voorgoed hebben beschadigd. Worstelend met haar verleden probeert Camille zo snel mogelijk een artikel te tikken dat goed genoeg is om weer linea recta in haar oude Volvo richting St. Louis te scheuren. Het leven is namelijk te kort voor zure opmerkingen van je moeder.
Big Little Lies meets True Detective
Sharp Objects is waarom je HBO kijkt. Het is rauw, beklemmend en duister, zonder dat het al te donker wordt. Het voelt als de perfecte mix tussen True Detective en Big Little Lies. Op zich niet heel verrassend, aangezien Jean-Marc Vallée, director van Big Little Lies, ook de creatief leider van Sharp Object is. Hij weet in zijn nieuwste meesterwerk – ik zeg het gewoon – alle juiste snaren te raken. Het is heerlijk onbehagen, aangewakkerd door extreem intens gebruik van beeld en geluid. Beeld dat aflevering na aflevering op je netvlies wordt gebrand en geluid dat op de één of andere manier zonder filter bij je naar binnen dendert. Zelfs de stiltes zijn oorverdovend. De manier waarop heden en verleden met elkaar zijn verweven, vraagt wel wat oplettendheid van jou als kijker, maar het is de investering meer dan waard. Dat volgende level Candy Crush kan wel even wachten. Rechtop zitten. Opletten. Amy Adams, eerder al betoverend in Nocturnal Animals, overtuigt als de introverte en beschadigde Camille Preaker en in haar kielzog doet de rest van de cast ook precies wat ie doen moet. Sommigen zullen Sharp Objects misschien te traag vinden, maar voor mij is het een psychologische slowburner waar nooit een einde aan mag komen. Dus.
Tipje: Kijk de aftiteling van de laatste aflevering helemaal af. Ik zeg het maar even.
– HBO
– 2018 – 2018
– 1 seizoen
– De perfecte mix tussen True Detective en Big Little Lies
– 55 minuten per aflevering
The Staircase Next Post:
Patrick Melrose
