Opeens was ie er, zomaar uit het niets. Submission. Geen reclames op tv, geen volgeplakte bushokjes en geen rumoer op de seriefora. Niks. Na het zien van de eerste afleveringen begrijp ik ook wel waarom. Dit is er niet één om als zender nou een potje ontzettend trots over te gaan zitten zijn. Verre van. Het is een soort 50 Shades Of Grey, alleen in plaats van vijftig soorten grijs is het vijftig soorten verschrikkelijk. Ik heb serieus geen idee wat dit voor moet stellen. Is het Showtime’s middelvinger naar puriteins Amerika of een serieus bedoeld pikanterietje voor in slaap gedommelde Texaanse huismoeders met Crocks en een asymetrische pony? Wat het ook mag zijn, het is mislukt. Het is een aaneenschakeling van boeketreeksfantasietjes, die je bij de kassa van de Albert Heijn tussen de Twixen en belkaarten ziet staan. Een onschuldig meisje, die, na het verbreken van haar relatie met een zelfgenoegzame alfaman, op zoek gaat naar haar seksualiteit en binnen de kortste keren ondersteboven aan een plafond hangt met allemaal knijpers op d’r tiet. Het zal allemaal wel.
Niemand gaat hier blij van worden. Niemand. Zoek je hitsigheid, dan word je niet goed van al dat oeverloze gelul tussen de vleselijke begeerten door en ben je er meer één van het verhaal, dan gaat het op zeker irriteren dat iedere tien minuten iemand de duim van ‘n wildvreemde in d’r kont gewurmd krijgt. Ik ben best te porren voor ‘n goeie tiet op z’n tijd, maar in 25 minuten Submission word je met meer borsten om de oren geslagen dan zes seizoenen Game Of Thrones bij elkaar opgeteld. Tony’s Chocolonely is na het internet misschien wel de beste uitvinding ooit, maar als je de hele reep in één keer naar binnen blaft dan blijf je misselijk op de bank achter. Dat, zeg maar.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het acteerwerk. Claire Underwood, Meredith Grey en Sookie Stackhouse krijg je natuurlijk nooit zover om zich, voor het oog van heel Amerika, met ‘n rode bal in hun mond naar adem snakkend te laten nemen door ‘n heel ingeolied basketbalteam. Mensen die daar enthousiast van worden hebben over het algemeen de theaterschool gelaten voor wat ie was, dus wat je krijgt zijn ‘serieus’ acterende pornoactrices. Zie je het al voor je? Je hoeft niet Paul Verhoeven te zijn om te weten dat je daar niet zoveel van hoeft te verwachten. Niemand die twee huisschilders de muur in de woonkamer wijst en denkt daar aan het eind van de middag een exacte kopie van De Nachtwacht aan te zullen treffen. Schoenmaker. Leest.
Na The Girlfriend Experience is dit al de tweede erotische getinte serie in korte tijd, maar ik vraag me echt af wie hier op zit te wachten. Gasten die ook lopen te sjorren op het bikinikatern van de nieuwe Neckerman catalogus, waarschijnlijk. Of vrouwen die in de pauze van De Toppers stiekem met ‘n mini tarzan even de druk van de ketel halen, omdat de wenkbrauwen van Jeroen van de Boom hun de hele tijd zo zwoel lopen aan te kijken. Val jij niet in één van deze twee categorieën, laat deze dan lekker voor wat hij is. Kijk een fatsoenlijke viespeukenfilm of slinger Masters Of Sex aan als je écht iets goeds wil zien. Of klim op je vriend(in), want niks kan tippen aan het echte werk. Als het goed is.
– Showtime
– 2016 – 2016
– 1 seizoen en laat het daar alsjeblieft bij blijven.
– 50 Shades Of Grey gone bad. Ja, dat kan.
– 25 min. per aflevering
– 4+ op de schaal van Gumstarr (ondanks alle tetten)
The Detour Next Post:
Bedrag A.K.A. Follow The Money
