Colin Farrell is één van die Hollywoodacteurs die langzaam maar zeker aan een stevig serieportfolio aan het werken is. Ondanks dat hij in de late jaren ’90 al met paarden stond te knuffelen in de Ierse BBC-serie Ballykissangel – een titel die ik zelf nogal ongepast vind voor een serie die zich focust op de levenswandel van een katholieke priester – beschouwen de meeste mensen zijn rol in het tweede seizoen van True Detective als zijn officieuze seriedebuut. Ik wel in ieder geval. Met The North Water liet hij vervolgens opnieuw zien dat het wat obscuurdere, licht pretentieuze werk hem wel ligt en met Sugar zet hij die lijn nu gestaag door. Inderdaad, dit is er één voor seriekijkers die niet vies zijn van een beetje high brow op z’n tijd.
Spoorloos
John Sugar is een soort Amerikaanse versie van Derk Bolt. Je weet wel, die man die onlangs heeft aangekondigd dat hij na driehonderd seizoenen Spoorloos zijn speurneus aan de wilgen gaat hangen. Daar waar Derk zich inzet voor de gemoedsrust van geadopteerde Nederlanders, doet Sugar het met name voor zijn portemonnee. Gefortuneerde cliënten – die het liefst onder de radar willen blijven – sturen hem op pad om verloren familieleden op te sporen. Zo krijgt hij van Jonathan Siegel – een gelauwerde filmproducer – de vraag of hij kan uitzoeken waar zijn verdwenen kleindochter uithangt. Sugar neemt de klus aan, niet wetende dat hij zichzelf speelbal maakt van een tot op het bot verziekte familie. Een familie die de Roys uit Succession er doen uitzien als een modelgezin.
Ode aan cinema
Sugar kijk je niet vanwege de spanning en sensatie, die is er namelijk niet (echt). Het is slow tv. De makers hebben voornamelijk ingezet op sfeer en hebben daarbij vorm boven inhoud verkozen. Niet dat het verhaal totaal geen vlees aan de botten heeft, maar we krijgen niet direct iets voorgeschoteld wat we niet al eerder hebben gezien. Even los van de bizarre plottwist op het einde dan. Door de gekozen muziek heeft Sugar een jazzy feel en de manier van filmen doet vermoeden dat de hele serie één grote ode is aan cinema door de decennia heen. Zo begint deze nieuwste van Apple TV+ met een ‘ouderwetse’ zwart-witscene om vervolgens over te gaan in een explosie van kleur. De cinematografie en het neon van het Japanse nachtleven – de startplek van de serie – geven je bijna het gevoel dat je naar anime zit te kijken. Alsof de shots rechtstreeks uit een mangastrip komen. Niet veel later schakelt Sugar naar een soort first person shooter-perspectief, waardoor je helemaal de serie ingezogen wordt. Daarna volgen verwijzingen naar Amerikaanse films uit het midden van de vorige eeuw en bekruipt je langzaam het idee dat je Sugar eigenlijk gewoon in de bioscoop zou moeten kijken. Waarschijnlijk een arthousebios met van die net iets te oncomfortabele stoelen, maar toch…
– Apple TV+
– 2024 – 2024
– 1 seizoen
– Sfeervoll slow-burn detective
– 35 minuten per aflevering
De Joodse Raad Next Post:
Baby Raindeer
