McNulty is terug! Nou ja, terug… Deze keer heet ie geen McNulty, maar Noah en vecht hij niet tegen de met drugs overspoelde straten van Baltimore in The Wire, maar tegen de dwangbuis die married life heet in The Affair. Ook spannend. Toch? Vond ik wel tenminste.
Schuinmarcheerder
Noah heeft het zo op ‘t eerste oog goed voor elkaar. Hij wordt elke ochtend wakker naast een mooie mevrouw, heeft in z’n New York brownstone vier kinderen rondrennen, die redelijk normaal lijken te zijn en heeft een boek geschreven wat zo goed verkoopt, dat hij er in ieder geval een gedeelte van de rekeningen mee kan betalen. Een klein gedeelte. Een piepklein gedeelte. Lekker bezig, Noah! Toch huist er in hem een sluimerende ontevredenheid. En wat doen mannen als ze sluimerend ontevreden zijn? Precies! Die kopen een auto zonder dak, een haarstukje óf pappen aan met meisjes die net zo makkelijk hun dochter hadden kunnen zijn. Noah gaat voor deur nummer drie en raakt tijdens een vakantie bij zijn schoonouders verwikkeld in een affaire met de serveerster van de lokale snackhut. Naarmate de schuinmarcheerderheid serieuzere vormen begint aan te nemen, blijkt dat Noah en Alison niet alleen hun romance voor de buitenwereld verborgen proberen te houden. Als dit geen cliffhanger is, dan weet ik het ook niet meer.
Onheilspellend
Er is iets met The Affair. Je weet niet precies wat er mis is, maar er suddert wat aan de oppervlakte. Iets onheilspellends. Onheil dat eigenlijk al verborgen ligt in de mysterieuze titelsong van Fiona Apple. De serie neemt alle tijd om de rafel aan trui tergend langzaam los te trekken, maar op de één of andere manier verveelt dat geen moment. Ook de opzet waarbij het verhaal eigenlijk twee keer wordt verteld – één keer vanuit het perspectief van Alison en één keer vanuit die van Noah – is geen moment storend. Één om je in onder te dompelen en pas boven te komen als de climax bereikt is.
– Showtime
– 2014 – 2019
– 5 seizoenen
– Sudderende spanning
– 50 minuten per aflevering
Black-ish Next Post:
Transparent
