Deze review wordt problematisch. Ik meld het maar alvast even. Er zijn namelijk nogal wat mensen enthousiast over The End Of The F***ing World. Ze vinden het verfrissend, fantastisch geschreven, pijnlijk realistisch, grappig en uitdagend. Ik vind dat dus allemaal wel meevallen. Ik sluit niet uit dat de lichte massahysterie rondom deze dramadie van Channel 4 mijn wat recalcitrante aard heeft aangewakkerd, maar ik voelde hem eigenlijk niet echt. Het heeft er dan ook alle schijn van dat dit een klassiek geval van you love it or you hate it is. Een beetje de ansjovis onder de series, zeg maar. De Guido Weijers onder de komedies. Kijk de trailer en maak alvast een eerste inschatting bij welk kamp jij wil horen. In die van mij zijn in ieder geval nog lege tenten in overvloed. Wees welkom.
Psycho in de dop
De meeste kinderen dromen van een baan als profvoetballer of astronaut, maar de kleine James heeft al op jonge leeftijd een ander carrièrepad voor ogen, hij wil de nieuwe Jeffrey Dahmer worden. Wat begint met het wurgen van de katten van de buren, moet uiteindelijk leiden tot de dood van zijn eerste menselijke slachtoffer. Leuke gozer, die James. Met de sociaal-gehandicapte Alyssa, nieuwkomer op zijn school, lijkt hij het perfecte proefkonijn gevonden te hebben. James raakt echter verstrikt in een soort reversed stockholmsyndroom, waarbij een nietsvermoedend meisje lek steken met een broodmes, per ongeluk, verandert in een ongewone vriendschap tussen twee buitenbeentjes.
Zoet vs. zuur
Ik keek de trailer en bij het horen van die lome, onbegrepen voice-over op een bedje van minimalistisch gitaargetokkel, moest ik meteen denken aan films als: Juno, 500 Days Of Summer en Submarine. Heerlijk cynische tienerdrama’s met de nodige comic relief. Nou, The End Of The F***ing World – gebaseerd op de gelijknamige comic van Charles Forsman – grossiert in cynisme, maar grinniken ho maar. De serie lijkt daardoor een beetje uit balans. Je hebt af en toe iets grappigs of aandoenlijks nodig als tegenhanger voor alle zurigheid. Dat miste ik in TEOTFW een beetje. James en Alyssa zijn nog onsympathieker dan dat duo uit Love en als ze uiteindelijk noodlottig om hun eind waren gekomen, had ik er geen uur minder om geslapen. Dat kan toch niet helemaal de bedoeling zijn? Ik was dan ook van plan om na aflevering drie de handdoek te gooien, maar toen gebeurde er iets wat TEOTFW veranderde in een soort moderne versie van Bonnie & Clyde. Nog steeds niet fantastisch, maar genoeg om ‘m tot het einde van de rit uit te zitten. Iets wat op zichzelf niet een enorme prestatie is, aangezien we het hier hebben over acht afleveringen van slechts twintig minuten. Honderdzestig minuten, die moet jij toch ook wel ergens vrij kunnen maken? Benieuwd naar het kamp dat je na afloop kiest.
– Channel 4
– 2017 – 2019
– 2 seizoenen
– Soort Bonnie en Clyde-achtige roadtrip van twee verveelde tieners
– 20 minuten per aflevering
La Casa De Papel Next Post:
Grown-ish
