Het heeft vierentwintig jaar geduurd, maar Guy Ritchie heeft weer eens een serie gemaakt. Fabriceerde hij in 2000 een zevenluik van zijn cultklassieker Lock, Stock & Two Smoking Barrels, nu doet hij hetzelfde met één van zijn meest recente films: The Gentlemen. In de tussentijd werd overigens ook zijn magnum opus – Snatch – redelijk succesvol onder handen genomen, maar daar had de grootmeester zelf weinig mee van doen. Bij de verserieing (bij deze is dat nu een woord) van The Gentlemen heeft hij de touwtjes weer stevig in handen genomen en dat is te zien. Zo is er natuurlijk een rol(letje) weggelegd voor zijn muze Vinnie Jones. Laten we eerlijk zijn, is het wel een een echte ‘Ritchie’ als er geen plek is ingeruimd voor de norse kop van de oud-voetballer van Leeds, Sheffield en Wimbledon? Een Ritchie zonder Jones is als een pizza zonder tomatensaus. En als Jones de pomodori is, dan zijn gangsters de dagverse buffelmozzarella. Twee ingredienten waar Ritchie niet zonder lijkt te kunnen. Ook niet in The Gentlemen. Hij bewandelt dus de bekende wegen en dat roept direct de vraag op: is het niet een beetje veel van hetzelfde? Laat ik die vraag dan ook maar meteen beantwoorden: best wel, ja.
Zware erfenis
Nadat zijn vader – de Duke of Halstead – komt te overlijden, krijgt Edward tot ieders verbazing al diens bezittingen in z’n schoot geworpen. Nogal een verrassing, want de gehele familie ging ervan uit dat de dysfunctionele oudste zoon met de kroonjuwelen aan de haal zou gaan. Echter, het testament beslist anders. Tot grote ergernis van de eersteling, die het geld wilde gebruiken om wat plooien in zijn leven glad te strijken. Niet alleen erft Edward dus een landgoed waarbij Downton Abbey maar schraal afsteekt, hij zit van de ene op de andere dag ook opgezadeld met een onhandelbare oudere broer en met een shady business die zijn vader jarenlang voorzag van een extra zakcentje bovenop zijn AOW. De patriarch van de familie heeft onder zijn paardenstallen namelijk een wietkwekerij zo groot, dat heel Jamaica daar zeker een jaar of vijf mee vooruit zou kunnen. En nu is dat Edward’s probleem. Niet helemaal de carrièreswitch waar hij op zat te wachten.
Ongeïnspireerd
Ik weet niet of ik in mijn verzuurde, onverschillige fase zit – zo ja, dan moet je deze review maar met een flinke korrel zout nemen – maar The Gentlemen weet mij niet te overtuigen. Ja, het is best vermakelijk, maar zo ontzettend ongeïnspireerd. Ritchie heeft niet eens een poging gedaan om zichzelf opnieuw uit te vinden. Hij heeft een cocktail geschud met ingredienten die hij al decennialang in de kast heeft liggen. Dat was niet eens een ramp geweest als hij het niveau van zijn eerdere werk had aangetikt, maar The Gentlemen is een behoorlijk slap aftreksel van de films waar hij – terecht – zoveel roem mee vergaarde. Het is alsof hij thee probeert te trekken uit een zakje waar hij eerder al twee potten mee heeft gezet. Het is ook wel des Netflix om – in dienst van de massa – de ziel uit een beproefd recept met lekkere rauwe, Europese randjes te zuigen. Ze deden het met Black Mirror, ze deden het met Top Boy en nu is het de beurt aan het werk van Guy Ritchie. The Gentlemen is een beetje als Guns & Roses door de speakers van de Albert Heijn, ooit was het rock & roll, maar inmiddels is het verworden tot nietszeggende muzak voor de goegemeente.
Vlakjes
Wat volgt is een serie die zo saai en voorspelbaar is, dat ik me er echt toe moest zetten om ‘m tot het einde uit te zitten. Saaiheid die wordt verpersoonlijkt door de man die Edward speelt: Theo James. Leuk die marmeren kaaklijn, maar wat heb je er aan als het je verder ontbreekt aan enige vorm van charisma? Ook de overige personages zijn weinig memorabel, of het moet zijn vanwege hun hemeltergende irritantheid. Yes, I’m talking to you, Freddy! Ik dacht dat de cast van Succession niet te harden was, maar ik zou willen dat ik die broer van Edward eigenhandig door m’n beeldscherm zou kunnen trekken om ‘m de nek om te draaien. De rest van de karakters zijn leuk geprobeerd, maar – voor mij – niet dik genoeg aangezet. Wie Brad Pitt helemaal full blown pikey zag gaan, begrijpt wat ik bedoel. In The Gentlemen is het allemaal wat vlak, wat veilig. Daardoor voelt het allemaal als net niet. Daarnaast is het verhaal rechttoe rechtaan, zonder echte plottwists. Daardoor begin je aan iets, waarvan je het einde eigenlijk al mijlenver aan ziet komen. Zelfs een doorgaans naïeve kijker als ik. Als gezegd, misschien ben ik te zuur – of te kritisch – maar in mijn ogen had Guy Ritchie hier veel meer uit kunnen halen. Kijken of ie zich met het regisseren van The Donovans – de opvolger van de alom geliefde Ray Donovan – weet te revancheren. Laten we het hopen.
– Netflix
– 2024 – 2024
– 1 seizoen
– Wat ongeïnspireerde Guy Ritchie cocktail
– 50 minuten per aflevering
A Body That Works Next Post:
De Joodse Raad